Op de één of andere manier is feminisme in Nederland verworden tot het janken om alles, iedereen én z’n moeder – hoewel je dat laatste sinds de bekendmaking van het boekenweekthema ‘De Moeder De Vrouw’ óók al niet meer mag zeggen. De hele deugbrigade van jankfeministen roept al dagen dat vrouwen meer zijn dan moeder – ondanks dat het moederschap nog steeds met stip de nummer één ambitie én hobby van vrouwen is.
Ieder zijn ding natuurlijk.
Terwijl de feminazi’s boos zijn dat twee mannen het boekenweekgeschenk en – essay mogen schrijven in plaats van twee vrouwen, vraag ik mij maar één ding af: zou iemand bij het CPNB – de stichting Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek – het lef hebben gehad om een ode aan de man te brengen in plaats van aan de vrouw? ‘De Vader De Man’? Of was dat bij voorbaat onmogelijk, gelet op de commotie die dat met zich mee zou brengen? Hoe zo een ode aan de man? Nee, dan aan de vrouw!
Emancipatie is a bitch. Het is geen kwestie van vergelding, geen kwestie van genoegdoening, maar puur een kwestie van gelijke rechten en kansen. Man of vrouw, homo of hetero, gelovig of ongelovig: iedereen dezelfde kansen en rechten. Activizeuren zijn de egoïsten onder de feministen. Het is nooit goed. Er is altijd iets te klagen, uiteindelijk blijven het vrouwen. Ja, het zijn twee mannen die die ode brengen. Ja, in het kader van de genderneutraliteit en andere moderniteiten hadden het vrouwen kunnen zijn. Als ‘De Vader De Man’, een thema dat nooit door de ballotage was gekomen, door twee mannen was bejubeld, was het land óók te klein geweest. En terecht. Het is gewoon nooit goed.
Vrouwen zijn wereldkampioen zeiken, vooral om de verkeerde dingen. En wat let ze, zeiken om elitair boekengeneuzel in de marge, een Amsterdams dingetje voor the happy few, is nou eenmaal makkelijker dan je druk maken over Nederturken die in vrijheid op Erdogan stemmen en daarmee miljoenen Turken beroven van vrijheid en democratie. Het is makkelijker dan concluderen dat Mocro’s goed gedijen in de criminaliteit of dat het inburgeringsbeleid faalt, dat democratie verworden is tot uitsluiting, dat Europa de asielstroom uit Afrika niet aankan, dat islamisering voortvarend gaat, dat de hoofddoek en burka vrouwonderdrukkend is, dat vrijheid aan banden wordt gelegd of dat Shula Rijxman een vooringenomen discriminerende vrouw is.
Het boekenweekgeschenk schrijven is een droom, een illusie die in mijn geval nooit werkelijkheid zal worden. En niet omdat ik geen talent heb of vrouw ben. Maar omdat ik het onwaarschijnlijke talent heb om op het juiste moment op de juiste tenen te gaan staan. Dat ik verlies van mannen, kan ik hebben. It’s the way of the world. Maar dat ik verlies dankzij feminazi’s die met hun geneuzel in de marge het feminisme vermoord hebben, doet pijn. Ook dat is the way of the world.
Ebru Umar
