De leegte die voor me ligt, vraagt om woorden om de pagina mee te vullen, maar ze zijn er niet. Dat wil zeggen: ze zijn er in overvloed, ze struikelen over elkaar heen om mijn aandacht. Allemaal tegelijkertijd, het is een kakofonie waar ik hoofdpijn van krijg, wanhopig van word en waardoor ik mijn interesse verlies.
Overvloed boeit me niet, het is de schaarste die intrigeert. En ondanks dat de leegte domineert, kent schaarste vandaag geen woorden.
Andere woorden eisen aandacht.
Macht. Zelfvoldaanheid. Pluche. Uitsluiting. Paybacktime. Wraak. Zelfgenoegzaamheid. Voldoening. Ingenomenheid; dat zijn de woorden die opkomen. Ze dansen door elkaar. Het feestje schijnt democratie te heten, maar dat dat draagvlak een ander begrip is dan de helft plus één, wordt genegeerd, geminacht, uitgejouwd en ontkend. Anno 2018 hebben de woorden ‘democratie’ en ‘uitsluiting’ verkering met elkaar. Hun liefdesbaby heet ‘macht’.
Macht over een land.
Macht over een stad.
Macht over de toekomst.
Macht gegund en toevertrouwd door de kiezer. Misbruikt door mensen die zich ‘politici’ noemen. Was het op landelijk niveau al een gotspe dat partijen bij voorbaat opriepen de PVV uit te sluiten van een coalitie en dit ook daadwerkelijk gedaan te hebben, lokaal wordt het kunstje keurig afgekeken. Na Tilburg en Barendrecht – en ongetwijfeld veel meer andere steden – wordt nu in Rotterdam de grootste partij uitgesloten. Omdat het kán in een democratie. Niemand die naar de letter, geest en intentie van democratie kijkt. Of een coalitie. Niemand die naar het doel van democratie kijkt. Of het doel van een coalitie. Politiek is verworden tot een wedstrijd van intriges en woordspelletjes.Macht über alles.
De ego’s van politici zijn groot, hun spiegelbeeld ijdeler dan ijdel. Hun gelijk telt, hun positie is verslavend, net als de aandacht die ze krijgen. Niet om wie ze zijn, maar om de functie die ze bekleden. Loslaten is niet aan de orde, het lands-, stads-, laat staan kiezersbelang slechts een irritante afleiding. Politiek is allang geen roeping meer, maar een verzameling ego’s die zelfbevestiging zoeken. De grootste overwinning van Rotterdamse ‘politici’ is niet dat ze een college gaan samenstellen. De grootste overwinning van Rotterdamse ‘politici’ is dat ze Leefbaar Rotterdam hebben weten buiten te sluiten.
Geen dag te vroeg.
Amper een week is de meldingsplicht van Volkert van der Graaf opgeheven. Rotterdammers Barbara Kathmann (PvdA), Vincent Karremans (VVD), Said Kasmi (D66), Judith Bokhove (GL), Sven de Langen (CDA), Tjalling Vonk (CU/ SGP) hebben zestien jaar nadat Volkert de trekker heeft overgehaald, zijn klus in Rotterdam afgemaakt.
Ebru Umar
