Ik weet het zeker: “Na twintig jaar is de koek op. Dan gaan mensen scheiden. Ook degenen van wie je het nooit had gedacht. Het is een soort wetmatigheid.”
We zitten met z’n drieën aan tafel. Drie Rotterdammers, op het terras van Loos. Robert, Tjeerd en ik. De zon schijnt op mijn rug, zomer komt eraan.
“Nee hoor,” klinkt het opgewekt maar ferm vanaf het tafeltje naast ons.
Drie verbaasde hoofden kijken het stel aan.
Twee leuke mensen, eind vijftig, begin zestig, ontkennen mijn opmerking.
“Je bent wel een beetje cynisch!”
“Nee hoor, ik ben realistisch! Mensen halen te vaak cynisme en realisme door elkaar,” grap ik.
“Wij zijn al meer dan vijfendertig jaar bij elkaar en nog steeds verliefd,” lachen ze.
Ze vinden hun eigen grap het leukst.
Rotterdammers zien er goed uit. Dat was de eerste helft van mijn constatering: zonder uitzondering zijn de mannen die in Loos zitten, prettig om naar te kijken. Er zitten ook voornamelijk mannen. En de occasional toerist – lokale toerist wel te verstaan. Zo ook dit stel naast ons waarvan niet alleen de man er goed uitziet maar ook de vrouw. Opgewekt, vrolijk – inderdaad alsof ze nog gelukkig zijn samen. Alsof ze die 20 jaar itch overleefd hebben.
“Mensen geven het veel te snel op tegenwoordig,” zegt zij. “Dat is de nieuwe generatie, bij het eerste zuchtje tegenslag is het voorbij.”
“Nou ja, 20 jaar is niet snel het eerste zuchtje hé? Het valt me gewoon op, ik heb nu de zoveelste die na op de kop af 20 jaar samenzijn uit elkaar gaan. Vechtend.”
Robert vindt dat ik een column moet schrijven over de 20 jaar itch.
Ik schud mijn hoofd.
Ze komen uit Dordrecht en moesten een dagje in Rotterdam zijn.
“Gewoon een beetje doorzetten, het is nou eenmaal niet altijd leuk.”
“Ik ben nog steeds verliefd hoor,” zegt hij. “Zij niet, zij koos mij.”
Ze moeten lachen.
Is dat zo, dat vrouwen kiezen?
Het is wel zo dat die twintig jaar scheidingen nasty zijn.
De een wil niets meer van zijn vrouw (ex-vrouw) aannemen. Niets. Zegt zij ‘ja’, is zijn reactie per definitie ‘nee’. Lekker handig, met kinderen.
De ander ligt al negentien jaar in scheiding – twintig jaar strijd, wie elkaar het hardst kan kwetsen. Maar ja, de kinderen hé? Gelukkig zijn die inmiddels groot genoeg.
En weer een ander zag het niet aankomen, ’t huis was net afbetaald, hij ondernemer, zij goed pensioen: de wereld aan hun voeten. En wég was ze. Naar een ander. Maanden kreeg hij z’n kinderen niet te zien.
En dan zijn dit er nog drie bij wie de scheiding een feit is geworden. Je zult ze de kost geven, degenen die keeping up appearances doen. “Onze kinderen vragen zich ook af hoe dat nou moet hoor,” zeggen ze. “We hebben ze een te goed voorbeeld gegeven, zeggen ze. Door bij elkaar te blijven.” Het ziet er toch niet uit alsof dat tegen hun zin was. “Nee hoor. En we gaan ook nu niet meer scheiden.”
Ik knipoog naar Robert: “Dit is de column.”
Ebru Umar
