De schizofrenie die Dilan Yesilgöz gister liet in zien in de Tweede Kamer, was helemaal in de geest van Mark Rutte. Speel een spelletje, volg de wet, zoek het randje op, treiter de Kamer en vervolgens: helemaal niets.
Niet dat ze ongelijk heeft. Wég met de spreidingswet – en in het verlengde ervan: wég met de onhandelbare instroom aan asielzoekers. Eigen daklozen eerst. Het is niet uit te leggen dat de straten vol daklozen zijn, dat het aantal ouderen verzorgd dient te worden met de dag groter wordt maar er geen verzorging is en ze thuis moeten wegkwijnen, en dat de woningnood groter dan ooit is. In ons gave land.
Tegelijkertijd groeit mijn respect voor Dilan: politiek spel a la Rutte, eindelijk een eigen stem, eindelijk het tarten van de meester, eindelijk het lef om jezelf en je eigen positie op het spel te zetten. Fractievoorzitter Yesilgöz die als lid van de demissionaire ministerraad tegen de wet is die het demissionaire kabinet wil invoeren. De vraag is of het oprecht is in plaats van een spel. Dat zal vrijdag duidelijk worden, als de demissionaire minister van Justitie Yesilgöz door Minister President Rutte uit de ministerraad wordt gezet. Mona Keijzer werd voor minder – het handhaven van de grondwet! – de uitgang gewezen want: de ministerraad spreekt met één mond. toch Of niet? Sterker nog: de hypocrisie van Rutte wordt vandaag al duidelijk. Als Yesilgöz niet ontslagen wordt als minister, zal de autocratie van dertien jaar Rutte hopelijk de oogschellen doen afvallen.
Als Yesilgöz aanblijft wordt één ding duidelijk: alles wat we zien, is een poppenkast. Alles wat we voorgeschoteld krijgen, gebeurt onder de regie van Mark Rutte. Hoe langer Yesilgöz en Omtzigt weigeren een kabinet te vormen, hoe langer Mark Rutte aan de touwtjes van Nederland zit. En aan diezelfde touwtjes hangt ook Dilan Yesilgöz.
Ebru Umar
