Komende week is de aftrap van het Theo-de-musical-jaar. Jaap Cohen, de zoon van Job, heeft zich ondergedompeld in het fenomeen Theo van Gogh en presenteert de biografie.
Dat is toch net zoiets als dat de dochter van Volkert van der Graaf een biografie over Pim Fortuyn zou schrijven. Nee, ik ben niet van de school dat je de kinderen de zonden van de ouders niet kunt aandragen. Ze hebben er goed van gegeten, van die zonden, denk ik dan. Ze zijn mede gevormd door de opbrengst van de zonden. Ze zijn het product van de zonden; waarom zou ik bij voorbaat niet een hekel aan het heel concept aka circus mogen hebben?
Er zijn vrienden geweest die me vroegen of ik mee wilde werken aan de biografie. Mijn antwoord was ‘nee’. De man Cohen wekt zoveel wrevel op, het is niet fair om met de zoon ervan in een ruimte te moeten zitten. De zoon, die – dat moet ik toegeven – best een mooi stukje proza heeft geschreven waar hij mij betreft. Dat is het enige stuk dat aan mij is voorgelezen door vrienden die wél hebben meegewerkt.
Het is fascinerend om de beelden van Theo te zien die momenteel weer op Twitter circuleren. Het debat met Khalid Kasem sprong eruit. Niet omdat het de week van Kasem was maar om de hele setting: een debat in de buitenlucht over de islam, met veel mensen, veel humor, zonder beveiliging. Anno 2024 is dat onbestaanbaar. Anno 2024 worden artsen in elkaar gerost als patiënten niet snel genoeg geholpen worden, zijn kansenparels dagelijks in het nieuws voor het beroven van niet alleen oude vrouwtjes en het verkrachten van niet alleen blonde meisjes. Nee, een dergelijk debat over de islam is anno 2024 gewoon NIET. TE. VOEREN. Benieuwd of dat ook in het boek van Cohens zoon staat.
Moeten we het nog over Khalid hebben? Behalve dan dat hij het EUS 2.0 project van de Publieke Omroep en grachtengordel was? Gedresseerde aapjes die wél een carrière gegund wordt enkel en alleen omdat ze in toom gehouden kunnen worden. En man zijn, uiteraard. Kinderen uit achterstandswijken en gezinnen die manipuleerbaar en snel onder de indruk zijn. Mannetjes die op kunnen zitten. Kasem kán heus wel wat, het vergt doorzettingsvermogen om vanuit zijn positie komend niet als loopjongen van de Mocro-maffia te eindigen. Door zijn welbespraaktheid had Kasem twee opties: de weg van Aboutaleb (politiek) of de weg van de grachtengordel (journalistiek). De keuze is bekend. Waarbij één ding als een paal boven water staat: we kunnen het wel over de misstappen van Khalid Kasem hebben maar laten we eerlijk zijn: die verwachten we toch allemaal? Zoals we ook allemaal op de ontmaskering van Eus wachten? Nee, de essentie van die hele Khalid-soap is de tape die Peter R de Vries heeft ogenomen. De doofpot is de perfecte plek voor de crimefighter die ook nog facturen wilde verzenden. Serieus hoe dan?! Het morele kompas van mensen in de media, of ze nou Jaap, Khalid, Job of Peter heten, is al jaren stuk. Als Theo nog geleefd had, zou hij gehakt hebben gemaakt van ze.
Ebru Umar
