Dat Pieter Omtzigt is afgehaakt, zal niemand verbazen. De man zat toch alleen maar aan tafel om met goed fatsoen te kunnen zeggen dat hij het geprobeerd heeft. De man ‘leidt’ een fractie met varianten op Rosanne Hertzberger: twintig mensen met een mening. Dat die mening geen hond interesseert, beseffen ze niet. Dat hun dáden erop gericht zouden moeten zijn om Nederland vooruit te helpen, te ‘dienen’ zo je wilt, dat is de essentie. Dat je wegloopt omdat je van mening bent dat de andere partijen stom, niet rechtstatelijk laat staan grondwettelijk zouden zijn: gekmakend. Dat je de VVD serieus neemt, de partij onder wiens toezicht het toeslagenschandaal heeft kunnen plaatsvinden: potsierlijk.
Weglopen omdat je schrikt van de ‘staat van de overheidsfinanciën’: héb je even?! Aan mooiweerpolitici hebben we als Nederland en Nederlanders niets. Aan mooiweerjournalisten, die de trom sloegen met berichtgeving dat Sigrid Kaag de overheidsfinanciën blakend gezond achterlaat, ook niet. Wat is er nou waar, behalve dan dat we eeuwig worden voorgelogen, al dan niet met behulp van de staatsmedia en grachtengordeljournalisten?
Blijkbaar gaat het slecht met Nederland, goh, no shit Sherlock. Mensen hebben geen geld, geen woning, geen verwarming – kortom de bestaanszekerheid is ver te zoeken. Als de ‘staat van de overheidsfinanciën’ zo’n drama is, zit er maar één ding op: zet een bijstandsmoeder op financiën, al dan niet namens NSC. Dat zijn mensen die weten hoe je zonder geld rondkomt terwijl ze ook nog ‘ns prioriteiten weten te stellen. Stom idee? Natuurlijk, lijkt me een logische reactie om dat te vinden. Want kortzichtig. Maar niet half zo kortzichtig als weglopen terwijl je de kans hebt om Nederland uit het slop te trekken, terwijl Nederlanders schreeuwen om voortgang.
Ebru Umar
