Alles is al gezegd #burgeroorlog

✅ (afgewezen) asielzoeker

✅ Allahu Akbar

✅ IS/ Hamas

✅ mes

Alle woorden zijn al een miljoenmiljard keer gebruikt. Het wachten is op de burgeroorlog. En zelfs dát is al eens beweerd.

“Burgeroorlog” heette de column die ik in 2017 plaatste in METRO. In Engeland waren de stoppen doorgeslagen bij een Brit, die vervolgens inreed op een groep mensen. Het was geen moslim maar een local. Ik kon het hem niet eens kwalijk nemen – dat doorslaan van die stoppen. De heisa die volgde ging uiteraard daarover: ‘Ebru heeft begrip voor iemand die op moslims inrijdt’ – woorden van die strekking. Het zal. De essentie van de column uit 2017, dikke zeven jaar geleden was simpel:

Onbeperkte tolerantie

Je kunt als land niet onbeperkt vreemdelingen importeren. Je kunt als land niet onbeperkt vreemdelingen tolereren. Je kunt als land niet onbeperkt vreemdelingen respecteren. En je kunt als land al helemaal niet onbeperkt van je oorspronkelijke burgers eisen dat ze inschikken, de boel betalen en aanslagen uit naam van de islam ondergaan.

Migratie is niet zaligmakend, wel menselijk. Voor relevante migranten is altijd plek. Relevant? Kennismigranten. Vluchtelingen. Voor uitbaters die op onze westerse grond islam komen prediken en haat komen verspreiden, niet. Geen politicus die dat zal ontkennen. Tegelijkertijd ook geen politicus die iets doet om het te voorkomen. Waarbij ‘iets doen’ niet achteraf mensen verhoren is, maar vooraf inreizen beperken en vrijheden vermijden. Grenzen sluiten gaat niet gebeuren, het hoeft ook niet: de terroristen zijn home grown. Kinderen van migranten. De oplossing kan zijn om nieuwe home grown’ers te voorkomen door geen nieuwe migranten toe te laten, maar ja: racisme. Discriminatie. In Engeland sloegen in 2017 de stoppen door bij een Brit. Nogmaals, ik kon het hem niet eens kwalijk nemen. Waarschijnlijk wilde hij gewoon een huis. Of respect. Of een Miele. Of gratis geld. Of een einde aan de waanzin die islamitische terroristen herbergen heet. Want zolang politici doen alsof locals gek zijn en migranten gepamperd moeten worden, is burgeroorlog slechts een kwestie van tijd. Tot die tijd worden er messen getrokken. 

Ebru’s version

Groot bewondering voor Taylor Swift die haar muziek in aangepaste vorm opnieuw uitbracht. Wees niet bang, Ik ga mijn columns niet herschrijven. Maar álles is al eens gezegd,geschreven en voor gewaarschuwd. Het is gekmakend én frustrerend dat niet alleen columns een herhaling van woorden zijn, maar dat feiten en het leven dat ook zijn. Moslimterrorisme is sinds 2003 – het jaar dat ik begon met schrijven voor Theo van Goghs website De Gezonde Roker – alleen maar erger geworden. Toen lachten we erom; we wisten nog niet dat met een mes kelen doorsnijden geen grootspraak was. 1- 0 voor de IS-, Taliban- en Hamasfanboys. In plaats van dat onze politici als (scheids)rechter deden ze precies het tegenover gestelde: de grenzen gingen wijd open en wij moesten maar inschikken. Niet alleen onze bek houden, maar ook hun gedrag en geweld tolereren. Alsof onze home grown idioten (ik noem een Soumaya Sahla en familie, Ridouan Taghi en familie) niet genoeg waren, moesten er nog meer zielige moslim(mannen) bijkomen. Heus, ze zouden niet gewelddadig zijn. Gast, als ik op zou groeien in een land waar de bommen en granaten net zo regelmatig rijden als de Rotterdamse Tram, zou ik niet beter weten dan dat geweld onderdeel van het leven is. Enfin, lang verhaal kort: Europa, Nederland is, wordt en zal blijven overspoeld worden met gewelddadige mannen van de islamitische persuasie, die zonder scrupules hun messen zullen blijven trekken, gewonden zullen blijven maken en hun plek zullen blijven opeisen in onze samenleving. Van onze politici hoeven we niets te verwachten. Hm, alle woordjes zijn al ‘ns gezegd ja. Maar misschien nog niet in deze volgorde. Waarvan acte.

Ebruland

Jullie hebben geen idee welke impact mijn Turkse landarrest en terugkeer naar Nederland gehad heeft op mijn leven. Vooral mijn gelijk, dat er een parallelle samenleving is die de islamitische leefstijl opdringt aan mainstream, is verlammend. En het gaat maar door, het wordt alleen maar erger – en er is niets wat ik daaraan kan veranderen, dat hebben de afgelopen twintig jaar wel bewezen. Columns schrijven: love it. Waarom ik het niet doe? Omdat alle woordjes al eens gezegd zijn. En omdat alle woordjes nog steeds genegeerd worden. Tegelijkertijd ben ik heilig overtuigd van de noodzaak om te schrijven waarbij noodzaak absoluut frustrerend is. Meer dan twintig jaar geleden ben ik begonnen op de site van Theo van Gogh. Meer dan twintig jaar later is de samenleving een tikkende tijdbom. ‘Told you so’ is geen overwinning. Het is een misselijkmakend besef. Een confrontatie met de hel waar we op afstevenen. Vergeef me mijn lakse houding als het om publiceren gaat. Het kost energie. Ik doe mijn best.