Er zijn mensen die ervoor leven: de verjaardag. Die dag die om jou draait (waarom alleen die ene dag?), die dag die gevierd moet worden (waarom alleen die ene dag), die dag waarop de hele wereld aan je denkt (waarom alleen die ene dag), de dag dat je geboren werd en dus de dag waarop je je kunt, nee moet, afvragen: en was het de moeite, geboren worden?
Moordpartij, geen steekincident
Wees gerust, dit wordt geen existentieel verhaal. Allesbehalve. In de week dat er weer eens een steekincident plaatsvond in Duitsland, deze keer met 18 gewonden (iemand een update over de zwaargewonden?), is het redelijk oppervlakkig en zeker hoogst irritant om het over futiliteiten als verjaardagen te hebben. Ware het niet dat slachtoffers van steekincidenten zelden nog verjaren maar dat is weer een ander verhaal. Achttien slachtoffers en dan dit: “De politie vermoedt dat de vrouw geen politiek motief had voor de aanval. De mogelijk verwarde vrouw zou willekeurig mensen hebben gestoken.”
Maar het ‘steekincident’ in Duitsland met achttien slachtoffers was niet het enige incideent deze week – niet eens dit weekend. Wie googlet op ‘steekincident’ ziet meteen dat er vannacht twee zwaargewonden zijn gevallen bij steekincident op hengelclub in Someren, twee dagen geleden een steekincident in Hoofddorp was, op camping in Hoek van Holland twee mensen zijn aangehouden voor een steekincident, in een woning in Arnhem een steekincident heeft plaatsgevonden, in Almelo een slachtoffer van een steekincident is afgevoerd naar het ziekenhuis, een vrouw gewond is geraakt door een steekincident in Dronten – en dan was ik na twee pagina’s wel klaar met opzoeken wat zich de afgelopen paar dagen heeft afgespeeld in Nederland. Sta je dan, met je ‘incident’.
Moord op Theo: steekincident
Ik kijk niet meer op van ‘steekincident’. Waarom zou ik ook, in deze tijd zou de moord op Theo van Gogh worden afgedaan als een ‘steekincident’. ‘Op de Linnaeusstraat in Amsterdam is een man om het leven gekomen door een steekincident’. Hier valt niets te zien mensen, doorlopen! Terwijl de werkelijkheid natuurlijk is: ‘Op de Linnaeusstraat is een regisseur columnist vermoord vanwege zijn plezier in het leven en de lol die hij haalde uit het maximaliseren van zijn vrijheid en vrije meningsuiting.’
Na de aanslag op de vrijheid van meningsuiting zitten we nu in de fase van aanslag op vrijheid. Het willen zijn wie je bent is, is inmiddels gevaarlijk. Wie afwijkt van de ideale verschijningsvorm die de aanhangers van de islamitische persuasie nastreven, kan zomaar het slachtoffer van een ‘steekincident’ worden. Het hele concept ‘steekincident’ is een verzinsel van de communicatieafdelingen van NPO, politiek en deurmedia. De ware definitie van ‘incident’ is als volgt: een vervelende gebeurtenis die plotseling plaatsvindt.
Broekzakbellen is een incident, moord niet
Een steekslachtpartij een incident noemen is een belediging voor de slachtoffers en bagatellisering van de situtie. Iemand een verkeerde app sturen: dat is een incident. Zout in je koffie in plaats van suiker: incident. Broekzakbellen: incident. Op een invalidenplek parkeren: (duur) incident. Een steekpartij is alles behalve een incident, het is een aanslag op het leven. een poging tot moord. Wat consequent – en dus niet incidenteel – ontbreekt in de berichtgeving over ‘steekincidenten’ is daderinfo. Of belangrijker: dat steekincidenten en geweld nog net geen monopolie hebben bij daders van de islamitische persuasie. Geweld binnen de islam, binnen islamitische gezinnen is een vanzelfsprekendheid waarbij mentaal geweld naadloos overgaat in verbaal geweld om uiteindelijk zijn plek te vinden in fysiek geweld. Van klappen naar steken: het is een kleine stap. Messteken zijn geen incident: het zijn door islamitisch geweld geïnspireerde moordaanslagen.
Bagatelliseren van moord: incident
En ik ben er tótaal klaar mee. Waarbij ik durf te stellen dat ik niet de enige ben, maar mét mij de rest van nieuwsvolgend Nederland. Daarom een oproep aan media en politiek: hou op met het bagatelliseren van moordaanslagen als incident. Benoem wat het is: een moordaanslag. Natuurlijk weet ik – en de rest van nieuwsvolgend Nederland precies waarom media en politiek een steekincident nooit een moordaanslag zullen noemen. De makke lammeren moeten vooral niet gaan muiten. We moeten wel rustig vanaf de trein de gaskamers inlopen, muiterij, vechten voor onze vrijheid en levens, is niet in het belang van media, laat staan politiek. De oproep aan de politiek is nog een andere: bescherm ons. Niet alleen die asielzoeker met een trauma dat uiteindelijk zal uitmonden in een geweldsincident maar bescherm óns, de belastingbetalende burgers. Wij wonen hier óók. Dit is ook óns land.
Terugkomend op die verjaardag: sommigen zijn blij dat ze leven, ik daarentegen zie de vervolgstappen van dit leven. Ja, het leven is het hier en nu maar we leven in een werkelijkheid van incidenten, die weggewuifd worden door de mensen die ons dienen te beschermen. De zwartgalligheid van het leven, wordt bevestigd op mijn verjaardag: tot dusver ging het goed, maar hoe lang nog?
Islamisering, strijdlust en overlevingsdrang
Die vraag is de essentie van vrijheid en veiligheid: hoe lang nog zullen we kunnen laveren tussen de incidenten door, totdat zal blijken dat de incidenten een normaal verwachtingspatroon zijn geworden waar geen ontkomen meer aan is? In mijn zwartgalligheid zie ik de islamisering uitgerold worden, geweld genormaliseerd en toegedekt worden. In mijn menselijke overlevingsdrang zoek ik de hoeken van het land en de wereld op waar ik mij hieraan kan onttrekken maar hoe lang nog? En in mijn strijdlust blijf ik schrijven. Want precies zoals het bovenstaande plaatje zegt: je moet de wereld (=het leven) net genoeg haten om te willen veranderen en er zoveel van houden, dat het nog de moeite waard is om te veranderen. Dus ja, ik heb er nog een jaartje (strijdlust) tegen aangegooid. En ja, ik gooi er nog een jaartje tegenaan. Samen?
Ebru Umar
