Islamcrisis: Trauma is a bitch

Trauma is een bitch. Een levenslange wond waarvan je niet weet wanneer ‘ie de kop opsteekt. Of waarom. Uit het niets en zonder enige aanleiding; je denkt het onder controle te hebben maar dat is een illusie. Niet voor niets duikt het ‘uit het niets’ en zonder ‘enige aanleiding’ op. En zo kon het gebeuren dat zaterdagmiddag de tranen over mijn wangen biggelden bij het zien van jonge vrijheidsstrijders.

Team #Ebruland

Demonstranten met Turkse Vlaggen

De eerste aanblik op het groepje jongeren dat loopt met Turkse vlaggen was er één van irritatie. ‘Heb je ze weer’ en ‘blijf vooral op Zuid’ waren de gedachten die opkwamen. Totdat het daagde: het was een handjevol mensen, goed gekleed, open en beschaafd. Geen hoofddoek te bekennen. Er klonk muziek, sommigen hadden papieren maskers op hun hoofd met het gezicht van de Turkse oppositieleider Ekrem Imamoglu. De man die al maanden in de gevangenis vertoeft omdat dat zijne ‘democratisch’ gekozen dictator Recep Tayyip Erdogan behaagt. Imamoglu is de man voor wie miljoenen Turken al maanden de Turkse straten opgaan om te demonstreren voor zijn vrijheid. Demonstraties vóór Imamoglu zijn per definitie tégen Erdogan. Mijn soort mensen dus.

Het groepje jongeren werd begeleid door een overmacht aan politie en laten we wel zijn: in een stad waarbij de Erasmusbrug bezet wordt door Erdo-aanhangers zijnde Nederturken, is het fijn dat deze mensen tenminste beschermd worden. Tien agenten, 30 demonstranten, veel meer was het niet. 

Iedereen zwijgt over Turkse dictatuur

Ik zat in de auto, wilde net parkeren toen ik ze zag – zo maar, uit het niets dus. Ik stapte uit om foto’s te maken toen een jongeman uit de groep me een masker met het gezicht van Imamoglu gaf. There you go: trigger. Een daad van vriendelijkheid, saamhorigheid, hoop en hulp. Zelfs dit opschrijven is een trigger. Imamoglu = vrijheid, Turkije = gevangenschap; deze mensen zijn aan hun gevangenis ontsnapt (net als ik) en zoeken steun om anderen te bevrijden. Ikkreeg die steun om bevrijd te worden; deze mensen, die miljoenen in Turkije, worden genegeerd door de wereld.

Erdogan is immers democratisch gekozen, zwijgt iedereen.

Turkije is een NAVO partner, dwingt iedereen.

Geen onrust op eigen bodem – niet nog meer onrust op eigen bodem, vreest iedereen.

Laat die Turken hun zooi zelf oplossen, denkt iedereen.

Maar doe het wél alsjeblieft héél snel zodat we kunnen zeggen dat de wil van het volk de basis van democratie is, parasiteert iedereen.

Iedereen.

Heel Europa, de wereld.

NederTurken vershitteren de boel…

Laat Turkije in zijn sop gaarkoken, vindt iedereen en ja, helemaal mee eens. Maar die mensen? Die lijdende mensen? Ze hebben niet gekozen voor Erdogan, Erdogan heeft al vijf verkiezingen op rij verloren. Maar dictatoren verliezen niet, die bepalen.

Nee, ik zit niet in een schrijfcrisis maar schrijven is wél mijn vak. Je hebt geen idee hoe zeer ik je steun waardeer. Dit is de bedelknop voor een aboo’tje!

En daarom zitten wij met Nederturken die boel hier vershitteren. Die Nederland islamiseren, pakken, doen en laten waar ze zin in hebben, Nederland en Nederlanders verachten wanneer het ze uitkomt – en dat is niet wanneer ze hun hand ophouden om een sociale huurwoning te bemachtigen, uitkeringen te trekken, toeslagen te ontvangen, moskeeën te stichten, drugs te importeren, geld wit te wassen, invalidenparkeerkaarten te krijgen en de Lijnbaan en andere steden te terroriseren. Allemaal onder het mom van de islam, heel liefdevol. Ik verafschuw die lui, maar die lieden die het mogelijk maken, onze bestuurders en carriere-politici, misschien nog nét iets meer.

… maar onze bestuurders nét iets meer

Ik verfoei de Halsema’s, Aboutalebs, Klavers, Jettens maar net zo goed de héle VVD sinds Bolkestein die dit land uitverkopen aan de islam en vrouwenhaters. Democratiehaters. Ze zijn aanhangers van Erdogan, die democratie omschreef als de tram waarbij je uitstapt als je de juiste halte bereikt hebt. Nadat de kritische massa ‘democratisch’ op je gestemd heeft, is de eindhalte bereikt, de islam gearriveerd en here to stay. Het volgende woord dat we gaan krijgen zal islamcrisis heten, het is dat niemand dat woord durft te gebruiken maar het had natuurlijk allang de voorpagina’s moeten sieren, naast asielcrisis, toeslagencrisis en wooncrisis.

Enfin, de trigger dus, een handjevol prachtige jonge mensen, geflankeerd door wat ouderen en zo’n jongen die me een masker van Ekrem Imamoglu gaf. Ik parkeerde mijn auto en besloot de groep te volgen. Want wie zijn het? Wat doen ze wat verwachten ze, waar halen ze hun hoop vandaan?

Vóór vrijheid, tégen de islamcrisis

Expats, Turkse expats

Het antwoord op het laatste kan niet anders zijn dat het hun jeugd is, die ze kracht geeft. Hun wens om de wereld te veranderen, hun overtuiging dat de wereld er voor iedereen kan zijn en dat vrijheid voor iedereen moet gelden, is nog niet geknakt. Ik sprak een meisje aan en vroeg in het Nederlands wie er meelopen in deze groep, wat ze eigenlijk doen en waarheen ze gaan. Met een glimlach vroeg ze of het ook in het Engels mag? Sure, en Turks ook wel hoor maar mijn Turks is niet zo goed. Ze zijn expats vertelde ze. Expats – uiteraard. Dit groepje mensen hier is de brain drain uit Turkije, zoekend naar vrijheid zonder de achtergeblevenen te vergeten. Dit groepje zijn niet de crimiturken uit Zuid, niet de aanhangers van dictatoren. Dit groepje heeft elkaar gevonden via internet en ja, het is nog een kleine groep maar ze zullen groeien, daar vertrouwt ze op. Ze willen vrijheid in Turkije, ze zijn hun land ontvlucht – zonder dat ze het zegt, is dat precies wat ze zegt. 

Trauma: ja, maar living well is the best revenge

Ik gun ze zo hun vrijheid.

Ik gun óns zo hun vrijheid.

Ik ben zó blij dat ik vrij ben. Ik wel.

Traumaatje verder, maar wél vrij. Kutturken. Intense kút Nederturken, rót toch alsjeblieft op naar Turkije, rot gewoon op. Ga lekker de islam aanhangen in Turkije, geef ons de expats, hou jullie idiote gelovigen en laat ons hier met rust. Het waren de Nederturken die ervoor gezorgd hebben dat ik vast kwam te zitten in Turkije, als gast van Erdogan. Het waren Nederlanders die ervoor zorgden dat ik vrij kwam naar Nederland. Als geen ander weet ik wat dit handjevol mensen meemaakt. En tegen de tijd dat ze de namen scanderen van de Turkse slachtoffers die tijdens de Gezi-protesten vijf jaar geleden sneuvelden omdat ze vrij willen zijn, heeft het trauma zich gemanifesteerd. De tranen, die ook op dit moment prikken achter mijn ogen, biggelen zonder gene over mijn wangen.