First world problems noemde ik ze vroeger: van die problemen die geen hond snapt, maar die van levensbelang kunnen zijn. Een bank die op de verkeerde plek staat. Een restaurant dat vol zit. Een vlek op een favoriete jas. Champagne problems worden ze ook wel genoemd; die zwarte laarzen of die rode? De blauwe trui of de groene? Allemaal in de categorie: of je loopt weg en ligt er geen seconde wakker van, of je koopt het gewoon allebei.
Enter de kleedkamer (als je kan!)
Als je te vaak het laatste doet, ontstaan vanzelf white woman’s problems: zoveel kleding dat je door de bomen het bos niet meer ziet. En te veel kleding is, net als te veel schoenen, per definitie geen probleem. Tegelijkertijd ook wel: keuzestress is niet alleen voorbehouden aan gen Z, wij vrouwen hebben het uitgevonden. Zoveel outfitjes, zoveel kleding: veel te weinig gelegenheid om het aan te doen. En tóch blijven we kleding kopen totdat onze kleedkamers vanzelf onbetreedbaar worden. En dát, is wél een probleem.
Ja kleedkamers. Niet alleen vrouwen die hun man laten werken voor het geld, maar vooral vrouwen zonder kinderen hebben kleedkamers. Meters vol kasten, meters vol kleding – voor alle seizoenen, voor álle gelegenheden. Je weet immers nooit of je opeens Máxima moet ontvangen. Of naar de Toppers moet. Een begrafenis, een trouwerij: ook dan wil je keuze hebben. Babyshowers behoren niet tot het repertoire, maar bedrijfsborrels, presentaties, reis- of sportoutfits: het hangt állemaal in de kast. In meerdere maten, ook dat. En dan komt de dag dat je je kleedkamer niet meer in kan omdat er teveel uit de kasten is, de kasten onhandig zijn, de kleding niet vanzelf terug wandelt vanaf de wasmachine/ het droogrek/ de strijkplank, je te lang niet hebt opgeruimd. Dat is de dag dat je moet opruimen. Die dag kun je ook uitstellen, zoals mijn vriendin Renée (kinderloos, mét kleedkamer) regelmatig doet omdat nieuwe kleding kopen nét wat makkelijker is. Mijn vriendin Ingeborg (kinderloos, mét kleedkamer) heeft een andere oplossing: de kleding die ze draagt hangt inmiddels op een rek aan de gang. ‘En ik heb ook vier dozen gevonden met nog nooit gedragen schoenen.’ Tegen mij kunnen ze het zeggen. Ik snáp dat.
Ik snap het ook!
Favoriete problemen
Wij kinderloze vrouwen snáppen elkaar. Onze problemen zijn non issues, we weten het. Maar wat volgt is schaamte en daar vertik ik aan toe te geven. Ik heb gewerkt voor die kleding, zelf verdiend, eerlijk betaald. Waarom zou ik me schamen?! Opruimen daarentegen, is noodzaak. En dus trok ik er een volle zaterdag voor uit om ál mijn kleding te sorteren en de kasten opnieuw in te ruimen. Nadat ik 20 kilo was afgevallen door het gebruik van illegale afvalmiddelen, was dat eigenlijk niet heel erg moeilijk: alle kleding die NIET past, ging op de stapel ‘weggeven’. Een erg hoge stapel kan ik je vertellen. Wat past en mooi is, ging in de kast met open deuren (eraf laten halen door de timmerman). Wat past en prachtig is (leren kleding, avondkleding, zomerkleding) ging in de kast met gesloten deuren. In totaal zeven meter kledingkast van 2.5 meter hoog. Vergeet de schoenenkast niet, waar 22 paar staan die ik draag (nou ja toch zeker drie paar ervan). De schoenen die ik niet draag, staan overal. Het is erg, het is verschrikkelijk, het is banaal. Maar het is wat het is. Mijn kleedkamer is heerlijk opgeruimd. Afgelopen weekend mocht ik mijn vriendin Ingeborg helpen haar kleedkamer op te ruimen; ik gok erop dat ik nog twee weekenden moet zeuren totdat mijn vriendin Renee toegeeft dat ik mag komen helpen. Zálig. Naast columns schrijven en huizen verbouwen, word ik gelukkig van kleedkamers opruimen. Want white woman’s problems zijn toevallig wél mijn favoriete problems.
Vrijheid is Niet Gratis
Je wordt geen columnist, je bént het. En sinds 2003 publiceer ik ze, die columns. Online en offline, altijd gratis te lezen.
De hatertjes die erbij horen neem ik voor kennisgeving aan. De bijval daarentegen raakt elke keer weer. En de support? Hartverwarmend. Lief. Dankbaar! Ontroerd dat je me helpt blijven doen wat ik het liefst doe: schrijven.
Dank je wel.
Ebru Umar
