Daags na de verkiezingen begon ik op backme.org
Ik had een column geschreven die METRO niet wilde publiceren; het was niet mijn columndag maar het leek me goed om de verkiezingsuitslag te duiden. Dat gejank over hoe het partijkartel nou toch kon verliezen terwijl iedereen en z’n moeder – vooral Shula Rijxman van de Staatsomroep NPO -zo hard werkte om GroenVVD de grootste te laten worden. Het leidde tot twee stukken die zoveel gedeeld werden dat de site eruit vloog. Binnen 48 uur. En een weekend.
Er zijn ergere manieren om een site te beginnen.
Maar het leidde ook tot iets anders:
De herinnering aan dat ik van schrijven hou. Van delen hou. Maar vooral van gelezen worden hou. Dat maakte destijds schrijven voor de site van Theo van Gogh zo leuk. We kwamen één keer per week uit (het staat er echt, één keer per week!) en zowel ik als de lezers keken ernaar uit. Die tijden zijn voorbij, maar de vreugde die ik bij het online gaan van die eerste twee stukjes voelde, leek verdacht veel op die eerste excitement vaneind februari 2003, toen Karel Gabler me belde en zei dat hij mijn stukjes op de site van Theo zou plaatsen. Het bleek de geboorte van een columnist te zijn.
Je kunt natuurlijk buiten BackMe om ook publiceren maar eerlijk is eerlijk: BackMe is nodig. Broodnodig. Dat de tarieven in het journalistenbestaan richting gratis gaan is oud nieuws. Slechts weinig auteurs kunnen leven van hun boeken, laat staan columns. Bij veel mensen ligt het aan hunzelf: je kunt ook weigeren om voor 6 of 10 cent per woord te schrijven. En ook bij andere mensen ligt het aan hunzelf: je kunt die ‘rechts radicale praatjes’, ‘haatzaaierij’, ‘provocerende teksten’ ook níet publiceren. Je kunt meehuilen met de honden van de Publieke Omroep op het Media Park die zich afvragen wie toch die mensen zijn die Forum voor Democratie-stemmen. Je kunt popi-jopi doen en #teamJesse of #teamwarmtepomp zijn. Ik ben dat in ieder geval niet. En ga dat ook zeker niet faken.
En dus ben ik blij met het bestaan van BackMe. Met het feit dat lezers kunnen doneren voor wat ik schrijf. Een enkele euro, twee, vier, acht of meer: ik vind het ontroerend. Het stemt me dankbaar. In mijn geval geldt: vrijheid is kostbaar. U dacht dat alleen klik-Turken verhaal halen? Die halen het tenminste in Turkije, de klaagkaaskoppen eisen om berufsverboten. De vrijheid om te schrijven wat ik schrijf, kost mij schrijfopdrachten. Al jaren. De vrijheid die ik neem om niet #teampolicor te zijn, kost mij radio- en tv-werk. Columnisten van dodebomen die niet gelezen worden – ik noem Volkskrant, NRC en zelfs godbetert AD en regionaal sufferdje Parool – bevuilen radio- en tvzenders. Fascinerend vind ik het, dat deze ‘scribenten’ (columnisten kun je ze niet noemen) die door een handjevol mensen gelezen worden, overal te zien en horen zijn. Om twee redenen: hun dodeboom werd ooit gelezen en had autoriteit en hun mening is policor. Iedereen die mij ‘zo graag weer ‘ns op RTV zou willen zien’ kan ik maar één ding zeggen: als ze zouden bellen, zou ik er zitten. Met de kanttekening dat er uiteraard voor betaald moet worden. Want zolang de talking heads die er zitten geld toe krijgen om hun policor gal te spuien, lijkt me dat dat geen rare eis is.
Toch zit BackMe nog niet helemaal in mijn systeem – ook ik moet eraan wennen. Het feit dat ik eruit lag na twee dagen was mijn schuld: iets met bandbreedte. Het feit dat ik eruit bleef, de schuld van de hostingservice: iets met weekend. Maar ik wil wél full force op BackMe – hoewel ik nooit een Jan Dijkgraaf zal worden die momenteel zelfs drie stukjes per dag tikt. Respect.
Als ik één stukje haal, ben ik op dit moment tevreden.
Toch wil ik mijn ambitie delen met jullie.
Er wordt gewerkt aan een nieuw concept: de Fophef du jour – het dagelijkse stukje over de waanzin van de dag. De onvolprezen Max Joling (@maxjoling bouwt en knutselt eraan, zoals hij ook ebruumar.nl voor me heeft gebouwd). Daarnaast tik ik me ziek aan een boek – waarom dat moet, weet ik ook niet meer. Maar dat het komt, is een feit. Half mei moet het af zijn en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het zwaar vind. Het is een walk down memory lane en sommige memories had ik best diep weggestopt. Jan Dijkgraaf bouwt mijn website want, zoals hij het zegt: “Als jij het doet, wordt het een meisjessite en het moet natuurlijk wel verkocht worden!”. Ik hou ook van Jan. ‘Allemaal mijn schuld’ heet mijn aanstaande boek dat begon als een bundeling columns, maar intussen is geëvolueerd tot een boekwerk wat de falende integratie van vreemdelingen duidt. Uiteraard draag ik ook oplossingen aan, maar ook dat doe ik al sinds ik begon te publiceren op de website van Theo van Gogh, DeGezondeRoker. Het is een pijnlijk boek, want álles waar we nu onder lijden, álles wat het succes van Forum voor Democratie en PVV verklaart, is oud nieuws. Maar duiden, verklaren en oplossingen aandragen mag niet. Dat heet tegenwoordig discriminatie te zijn, maakt je tot een fascist en racist waarmee alles weer bij hetzelfde blijft en uiteindelijk allemaal mijn schuld blijkt te zijn.
Terwijl het enige wat mijn schuld is, het uitblijven van een dagelijks stukje op ebruumar.nl via backme.org is. Maar daar werk ik aan. En jullie support wordt oprecht gewaardeerd.
Lees mij. Deel mij. Sponsor mij.
Veel meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.
Dank.
PS1 Er was een BackMe optie verdwenen en gemixt, maar alle BackMe supporters van het eerste uur krijgen nog bericht – uiteraard. Dank jullie wel!!
PS2 Ja, binnenkort kunnen jullie intekenen voor mijn boek #Allemaalmijnschuld