Ebru Umar

Vrouwen en kinderen

Het Rode Kruis wil de vrouwen en kinderen van IS-strijders begeleiden naar ‘veilig gebied’ waar Nederlandse politici ze kunnen repatriëren naar Nederland. De VVD vindt, bij monde van Tweede Kamerlid Antoinette van der Laan, dat de ambassade cq Nederland geen reisbureau is en dat die vrouwen en kinderen maar hun Nederlandse nationaliteit moeten inleveren. De veiligheid op de Nederlandse straten gaat voor hun wens om terug te keren.

Ach ja.

De simpliciteit die de VVD ten toon spreidt als er niets te verliezen is, is hartverscheurend patriottistisch. Natúúrlijk moeten die vrouwen en kids hun nationaliteit inleveren, ze staan in de rij om afstand te doen van een van de meest begeerde nationaliteiten ter wereld. Van der Laan had ook kunnen stellen dat Nederland de nationaliteit van deze vrouwen en kinderen afpakt – net iets dwingender dan inleveren. Maar Van der Laan weet dat dat niet kan. Dus vandaar het gratuite ‘inleveren’. Gaat niet gebeuren. Weet ik, weet elke lezer, weet ook de VVD bij monde van Antoinette van der Laan maar ja, het klinkt wel stoer – denken ze.

Nederland heeft geen behoefte aan vrouwen en kinderen die misdaden tegen de mensheid hebben gepleegd. Die vrijwillig zijn vertrokken, vrijwillig kinderen hebben gebaard, vrijwillig zijn gebleven in gebieden waar vrouwen onderdrukt werden, mannen de beul uithingen en dit van ganser harte ondersteund hebben. Ze hebben misschien niet iemand gekeeld, een individueel geval heeft misschien geen vrouwen opgemaakt om te laten verkrachten maar gefaciliteerd hebben ze het wel. Ik blijf erbij: de misdadiger is niet altijd degene die de trekker overhaalt. 

En dan het Rode Kruis.

Natuurlijk zijn die mensen getraumatiseerd. En dus? Zou Dijkhoff zeggen.

Ze laten me koud, zoals mijn vrijheid en de vrijheid van degenen die ze hebben helpen vermoorden hun ook koudlaten. Hun kinderen heb ik medelijden mee, maar hey, als ik medelijden met kinderen had willen hebben en oplossen, had ik wel eigen kinderen gebaard. Not. My. Problem.

Het is wél het probleem van de mensen die daar leven. Van de Koerden, de Syriërs, en alles wat zich heeft ingezet om IS daar weg te krijgen. Er is echter een manier om het probleem op te lossen. Geef ze levenslang. Op een Russische Goelag. In een Afrikaanse Sahara. Op een booreiland. En die kinderen? Dat zijn geen Nederlanders. Dat zijn kinderen van misdadigers met een Nederlandse nationaliteit.

Weet je wie wel Nederlanders zijn? Al die kinderen die hier op een kinderpardon wachten. Maar ja, hadden ze maar naar IS gebied moeten afreizen.

“Vrijheid is alles”

Je wordt geen columnist, je bént het. En sinds 2003 publiceer ik ze, die columns. Online en offline, altijd gratis te lezen.

De hatertjes die erbij horen neem ik voor kennisgeving aan. De bijval daarentegen raakt elke keer weer. En de support? Hartverwarmend. Lief. Dankbaar!

Support Ebru via BackMe.org

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en versterk mijn stem!

En volg mij op de socials!