Twee blauwe ogen staren geconcentreerd naar het blad papier waarop met precisie een kat wordt getekend. Daarna kijken ze mij aan: “Mag ik een kwastje?”.
De vraag is even vanzelfsprekend als dat ‘ie ontwapenend is.
Tien jaar is ze en ze heeft geen notie van het feit dat als je bij de kinderloze Ebru bent, het al een wonder is dat er kleurpotloden in huis zijn. Dat de doos met veertig kleurtjes ongebruikt was, viel alleen mij op – een kinderlijke vreugde zo’n verse doos potloden te kunnen gebruiken, overspoelde me. Doelgericht pakte ze de juiste kleuren eruit. En nu is er een kwastje nodig.
“Je kunt met deze potloden ook waterverven,” licht ze toe.
Ja.
Dat wist ik.
Dat stond op de doos toen ik ze kocht.
Meer uit #hoedan dan uit daadwerkelijke drang om te waterverven, was het precies de aanleiding om juist deze doos te kopen.
Een kwastje.
Tja.
De vanzelfsprekendheid dat ik een kwastje in huis heb, vervult me met trots.
Blijkbaar ben ik niet zo’n wereldvreemd figuur bij wie je dat niet zou verwachten, een kwastje. En het vertrouwen dat ik een kwastje heb, vind ik ontwapenend.
Ik ga even kijken beloof ik tegen beter weten in.
Heb ik er een kwastje bij gekocht? Ooit?
Een graai in de doos met mijn creatieve spulletjes, leidt tot niets.
Dat had ik kunnen weten. Sterker nog, dat wist ik wel. Stiekem.
“Ik denk dat ik nog wel een make-up kwastje heb,” zeg ik opgewekt. Dat zal toch zeker ook werken? Ik weet zéker dat ik een make-upkwastje heb. Ik kwam er van de week twee tegen. Gloedjenieuw, nog in de verpakking. De grote vraag nu is alleen waar.
Als kinderloze heb je een overvloed aan onnodige spullen. Voorraad, heet het. Teveel rode lippenstiften, teveel fijne oogpotloden, extra mascara, teveel creme’tjes, teveel van alles. Allemaal weggestopt in de grote doos met voorraad, waar je nooit inkijkt.
Daar liggen de kwastjes dan ook niet.
Ik was ze tegenkomen, waar dan?
In de kleedkamer ligt een doos met dagelijkse gebruiksartikelen die hopelijk ooit uit de voorraaddoos hierheen zijn gepromoveerd in plaats van nieuw aangeschaft wegens ‘nodig’. Tussen de vele zwarte verpakkingen vind ik wat ik zoek: twee verse oogschaduwkwastjes in de verpakking. Toen ik ze afgelopen week vond, was ik op zoek naar een lippenstiftpenseeltje. Tevergeefs bleek toen. Toch niet zo tevergeefs blijkt nu.
“Kijk ‘ns wat ik heb!” zwaai ik. In één moeite door vul ik de kleine plastic beker van de NutriShaker met water. Het wordt allemaal blij geaccepteerd.
Tienjaar heeft geen idee hoe stoer ik me voel.
Ik kan een kind bezighouden.
Ebru Umar
