Het schijnt een oerdrift te zijn, een drang naar kinderen. Eentje die ik altijd gemist heb. De continue aanwezigheid, de continue zorg, de continue angst. En vooral: het eeuwige houden van, onvoorwaardelijk houden van. Mooi maar ook belastend. Te belastend. Ieder ander gunde ik z’n kinderen. Als je er blij van wordt: doen! Maar zorg er dan ook goed voor. Tegelijkertijd baalde ik van die kinderen die geboren werden: mijn leven veranderde omdat het leven van m’n vrienden veranderde.
Opeens moet je afspraken maken en is alles aan tijd gebonden. Interesses veranderen. En vooral: vrienden veranderen. Opeens gaan zij om met mensen die ook kinderen hebben. Opeens word je buitengesloten. Ze gaan met anderen eten (thuis, bij de kinderen of bij mensen met kinderen), ze gaan met anderen op vakantie. Hun leven verandert en ongewenst mijn leven ook.
Geen seconde wilde ik een dergelijke verandering van mijn leven. De verandering echter die mijn leven voor me in petto had, was me op mijn lijf geschreven: stukjes schrijven. Die nog gelezen werden ook. De lol die ik had terwijl ik 113 stukken mocht schrijven voor de site van Theo van Gogh was huge. Niet te beschrijven. Nieuwe vriendschappen ontstonden. Nieuwe vijanden stonden op – en bekrachtigden hun bestaan door Theo te vermoorden. Wat volgde was een oerdrift: die van vernietiging. Enerzijds de vernietiging van alles wat weer “normaal” was, anderzijds de wil om door te gaan. Strijdende krachten; hoe nu verder?
‘Verder’ bleek een kwestie van doorgaan. Op 5 november 2005 verscheen mijn eerste column in Metro. Op de plek van Theo van Gogh. Op 18 juli 2019 verscheen mijn laatste column in Metro.
Dat het de laatste zou worden, ervoer ik pas de dag erop. Iets met bezuinigingen. Iets met allemaal ontslagen. Iets met duur zijn. Veertien jaar schreef ik columns met de passie waarop een ouder zijn kind opvoedt. Veertien jaar genoot ik van mijn columns. Veertien jaar kreeg ik feedback van liefde en haat. Veertien jaar kreeg ik rugdekking van Metro.
Er zijn huwelijken die minder lang meegaan, kinderen die minder goed uit een scheiding komen. Mijn kinderen, toch zo’n 50 columns minimaal per jaar, staan stuk voor stuk op hun eigen benen. De een is beter gelukt dan de ander maar ik hou van ze.
23 juli 1957 werd Theo van Gogh geboren. 23 juli 2019 had er een column van mij in Metro moeten verschijnen. De krant heeft echter een zomerstop. Wat er daarna gebeurt weet niemand.
Wat er vandaag gebeurt kan ik jullie wél vertellen: ik hef het glas op Theo. Hij zag in mij de columnist, iets wat je niet wordt maar bént. Hij gaf mij de kans mezelf te worden. METRO gaf me de kans mezelf te zijn. Mijn oerdrift bleek het baren van columns te zijn.
PS. De onvolprezen Jan Dijkgraaf stuurde een dm: “zet ‘ns heel snel een link naar je #backme!” Uiteraard! https://ebruumar.backme.org
Update: en de onvolprezen Jan Dijkgraaf reageert! https://www.99woorden.nl/fuck-metro/
[…] na de zomerstop niet gaat terugkeren nadát haar laatste column was verschenen. De gelegenheid tot een fatsoenlijk afscheid van haar lezers werd haar niet […]