Ebru Umar

TERUGVAL – PTSS is a bitch

De waarheid is dat de emmer is overgelopen. Mijn emmer. Ik.

De waarheid is dat ik dagen huilde. Tussen het verbouwen en verhuizen door weliswaar maar iemand hoefde maar aardig te zijn en hop, tranen. Eindeloze tranen. De waarheid is dat elke prikkel er één te veel was. 

De rij voor de kassa bij de Spar. De auto’s in het verkeer. Het meisje dat de bloemen moet inpakken en geen idee heeft hoe. De telefoon die gaat. Elk app’je dat binnenkomt. En dan rest maar één ding: confrontatie met jezelf.

Godzijdank ben ik bloedeerlijk tegen mezelf. Ik weet wanneer er hulp nodig is. Wanneer ík hulp nodig heb. En in dit geval de psychotherapeut. PTSS is a bitch.

Mijn terugval heeft een oorzaak.  

Meerdere oorzaken zelfs. Om te beginnen mijn veranderde life style. Woonde ik ‘vroeger’ zes, zeven maanden op het strand, tegenwoordig woon ik 12 maanden op dezelfde plek. Op zich doet het gros van de mensheid dat, maar ik had een plek om heen te vluchten zodra ik overprikkeld raakte. En ik raak nou eenmaal overprikkeld. Niet dat ik het woord ‘overprikkeld’ eerder gebruikte maar hey, dankzij alle hokjes en vakjes waarin je je tegenwoordig kunt wentelen, weet ik nu dat ik hoor bij de mensen die overprikkeld kunnen raken. ‘Vroeger’ had ik dat niet in de gaten. ‘Vroeger’ vertrok ik ‘gewoon’ als mijn hoofd het niet meer aankon. Tegenwoordig wil ik de deur niet meer uit. Als er één ding is wat die klote Nederturken voor elkaar hebben gekregen is het wel dat ik een afkeer heb ontwikkeld om mijn huis, stad en land te verlaten. 

Maar hersenen hebben rust nodig; meer dan nachtrust – die trouwens ook al drie jaar knudde is. Sinds de terugkeer uit Turkije slaap ik nog zelden een nacht door. Momenteel zit ik op 2x twee uur – per nacht. Het was 2×3 uur en bijslapen overdag maar dat bijslapen is niet meer aan de orde. Ik ben knetterwakker; helaas. Het gevolg is dat mijn hersenen niet meer ontspannen en 24/7 ‘aan’ staan. Ze kunnen veel hebben, godzijdank. Maar de emmer zit vol. Loopt over. Alle informatie die binnenkomt is te veel. Ik onthoud niets – mijn hersenen zijn een groot zwart gat geworden waarin alles verdwijnt. 

Er is altijd een trigger voor een terugval. In mijn geval was dat de verkoop van mijn woning in Amsterdam. Ik had een schijthekel aan Amsterdam, maar ik hield van mijn woning. Ik was er gelukkig. Ik hield van mijn leven. Mijn zegeningen had ik op een rijtje, genadeloos. De verkoop bevestigt een periode in mijn leven die een einde heeft gekregen waar ik niet om gevraagd heb. Ondanks dat ik nu veel veel gelukkiger ben dan ik toen was, bleek de verkoop confronterend. Herinneringen die opgerakeld werden, emoties die naar boven kwamen en een herijking van mijn leven. En dus huilde ik dagen en dagen, tussen het nemen van alle beslissingen door. Ik was totaal óp. Het kan, totaal verdrietig zijn terwijl alle seinen van je leven op groen staan. Want laten we wel zijn, op kortsluiting in mijn hersenen na, heb ik niets te klagen.


Een opluchting zeker. Een afscheid ook. En een begin.

Over dat begin kan ik kort zijn: eerst naar de psychotherapeut.

“Vrijheid is alles”

Je wordt geen columnist, je bént het. En sinds 2003 publiceer ik ze, die columns. Online en offline, altijd gratis te lezen.

De hatertjes die erbij horen neem ik voor kennisgeving aan. De bijval daarentegen raakt elke keer weer. En de support? Hartverwarmend. Lief. Dankbaar!

Support Ebru via BackMe.org

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en versterk mijn stem!

En volg mij op de socials!