De oorverdovende stilte is maar op één manier te verklaren: we zijn doodsbang voor wat er komen gaat. Als een leraar, zijn naam is Samuel Paty, in koelen bloede onthoofd wordt, wie is dan de volgende?
De journalist die erover bericht?
De rector die de ouders informeert?
De psycholoog die de kinderen opvangt?
De groenteboer die geïntimideerd wordt?
De leraren die weer voor de klas moeten staan?
De columnist die zich niet inhoudt?
Of de toevallige passant op een vliegveld, een concertzaal of metro?
Als we het er niet over hebben, bestaat het niet.
De werkelijkheid is dat het er wél is. Het begint met de luidruchtige overmacht van een Turkse trouwstoet in het Park in Rotterdam, het kleinerend gedrag van de Turken naar de omwonenden en de euforie die ze voelen bij de baas zijn. Het ís er. Ze willen er niet bij horen, de moslims. Ze willen anders zijn. Ze willen de ander traineren. Ze willen laten zien wie de lakens uitdeelt – zij gaan niet meer luisteren naar de ander, naar degenen die hen vermeend onderdrukken. Gisteren was het banaal onaangepast gedrag in het Park van een stelletje hoofddoekturken, vandaag is het de mocro-maffia die heerst in Amsterdam en morgen rolt je kop omdat je het opgeschreven hebt.
De kop van Samuel Paty rolde omdat hij het had gewaagd de islamitische terroristen die de aanslag op Charlie Hebdo hadden gepleegd, islamitische terroristen te noemen. Hij had de cartoons van Mohammed getoond, ongetwijfeld met de bedoeling inhoud te geven aan de begrippen persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Als je islamitische terroristen geen islamitisch terrorist mag noemen, hoe moet je ze dan noemen? Hoe praten moslims recht wat krom is en hoe kan het dat onze overheden ze met fluwelen handschoenen aanpakken? Hoe kan het dat we begrip moeten opbrengen voor hún overtuiging dat je Mohammed niet mag afbeelden? Hoe kan het dat we niet overtuigen dat een tekening geen wapen, geen geweld is maar een tekening? Hoe kan een ouder een hetze tegen een leraar beginnen die eindigt met de moord op de leraar.
De onthoofding van Samuel Paty is een aanslag op onze samenleving. Op onze manier van leven. Er zijn twee schuldigen: moslims die dit soort daden toejuichen, goedkeuren en uitvoeren. De andere schuldige is onze overheid. Zij hebben deze mensen geïmporteerd, zij blijven tot op de dag van vandaag deze mensen importeren waarmee zij ons, de eigen burgers in gevaar brengen. Dag in, dag uit. Elke dag weer, elke dag meer.
Oorverdovende stilte, omdat niemand durft te benoemen waar onze toekomst heengaat. Oorverdovende stilte omdat Corona het wereldpodium heeft overgenomen. Oorverdovende stilte omdat het makkelijker is te janken over slavernij waar wij allen nooit aan zijn blootgesteld. Oorverdovende stilte omdat inclusiviteit het veroordelen van terroristen uitsluit. Oorverdovende stilte omdat we allemaal weten dat er nog meer, veel meer koppen zullen rollen van columnisten en leraren.
Samuel Paty is onthoofd omdat hij het waagde kinderen vrijheid bij te brengen. Oorverdovende stilte is het begin van het einde van vrijheid.
Ebru Umar
