Haar naam betekent ‘tulp’. Symbool van Nederland, maar ook van Turkije – je zou bijna denken dat de schizofrene toestand waarin ze zich bevindt, komt door haar naam: Lale.
Vanaf het moment dat ze in de media kwam, intrigeerde ze. Welbespraakt, jong, vrouw, van Turkse komaf en opgegroeid in een streng islamitisch gezin dat zich in de jaren 90 in Amsterdam vestigde. Haar verhaal vertelde ze luid en duidelijk, zonder enige terughoudendheid. De naïviteit dat haar ouders er geen kennis van zouden nemen, was schrikbarend maar minder schrikbarend dan het gedrag van haar uitgever: Mai Spijkers. Hoe dóm kun je zijn om zo’n meisje niet voor te bereiden op de publiciteit en de hoon, niet te waarschuwen voor de bedreigingen en het schisma dat haar boek te weeg zou brengen. Dom is niet eens het juiste woord. Meedogenloos en laconiek zijn betere omschrijvingen. Mai Spijkers ziet geen auteur, maar een product, een verhaal en hoort een kassa.
Maar waar is Lale?
Terwijl Nederland schrikt van haar openhartigheid over hoe ze opgroeit in het Turkse gezin, leeft zij nog steeds in datzelfde gezin. Een gezin waarin Allahs wil wet is, het hiernamaals belangrijker is dan het leven nu, een gezin waarbij vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, waarbij moeder niet werkt, vader de eindjes aan elkaar knoopt, het een wonder is dat de kinderen Nederlands spreken, een gezin waar de koran het belangrijkste boek is, de islam beleden moet worden thuis, op straat, op school en op de weekendschool, waar contact met Nederlanders overbodig is, verboden zelfs, waar het individu niet bestaat, vriendjes uit den boze zijn en de seksualiteit van jongvolwassenen ontkend en verboden wordt. Wie denkt dat Lale’s familie hierin de uitzondering is, komt bedrogen uit.
Met Lale leven nog duizenden zo niet tienduizenden Lales onder de verstikkende omstandigheid die islamitisch gezin heet. Lale is niet uniek, Lale is een product van het Nederlandse migratiebeleid, het Nederlandse integratiebeleid, de Nederlandse vrijheid van Godsdienst en het Nederlandse cultuurrelativisme. En ondanks al dat ‘Nederlandse’, is er niets Nederlands aan de omgeving waarin zij en met haar vele anderen opgroeien. Een omgeving die mede mogelijk is gemaakt door ú, de belastingbetaler die politici islamisme ziet financieren op Nederlands grondgebied. Meer dan 500 moskeeën staan er inmiddels op Nederlands grondgebied, waar burgers met een Nederlands paspoort maar islamitische identiteit zich door laten leiden. In 2019 waren er 54 islamitische basisscholen en twee middelbare scholen waar volksstammen islamitische ingezetenen van Nederland hun kinderen liever naartoe stuurden dan naar de lokale Montessorischool. Als je je islamitische kinderen weghoudt van de Nederlandse, als er geen contact tussen ze is, krijg je geen integratie maar seggregatie. Islamitische ouders houden hun kinderen weg omdat ze geen contact tussen jongen en meisjes willen, geen contact tussen de goddelozen en henzelf, vrome moslims. Je mag het niet zeggen omdat de woordvoerders van de islamitische instellingen zelf het in alle toonaarden ontkennen, maar op deze instellingen wordt de afkeer van Nederland en het vrije westen, er van kinds af aan ingepeperd. Je moet sterk in je schoenen staan, wil je dan nog zelfstandig en kritisch leren en dúrven denken.
Lale durft dat.
Lale kán dat. Lale’s beheersing van de Nederlandse taal is, in ieder geval verbaal, onvoorstelbaar. Nederlands leren spreken is niet vanzelfsprekend, zeker niet als je in een omgeving opgroeit waar je ouders niets anders dan Turks spreken, de Turkse tv aanstaat, er geen Nederlandse boeken zijn en geen volwassene in de buurt is om je te corrigeren. Tel daarbij op dat migrantenkinderen niet met Nederlanders omgaan op die islamitische scholen en je ziet een ramp zich voltrekken.
Elke. Dag. Weer.
De ramp die in de volksmond islamisering heet, heeft ook een andere kant: mishandeling van jongeren, jongens én meisjes. In plaats van dat politici dát inzien en afkeuren dat zich een bevolkingsgroep ontwikkelt die zich afkeert van de Nederlandse samenleving, stimuleren ze het. Lale beschrijft hoe de PvdA zieltjes kwam winnen op de koranschool in plaats van de meisjes uit de lappen te bevrijden waarin ze zich moeten hullen. Bevrijden is een stap te ver, doet inbreuk aan de integriteit van een gezin en groep. Is koeltoer. Dan maar de moslims voor het eigen gewin inzetten door een folder uit te delen: stem PvdA.
Anno 2021 is er geen gewin, maar zijn de mogelijkheden voor islamieten om hun kinderen te vergiftigen, alleen maar toegenomen. In het gunstigste geval wordt er een onderdrukte bevolkingsgroep gecreëerd van wie je, onder normale omstandigheden, geen weet hoeft te hebben. Wie kent ze, de behoofddoekte meisjes die toegeven thuis mentaal en wellicht ook fysiek mishandeld te worden? Wie kent ze, de jongens die tegen hun zin politieagentje moeten spelen binnen het gezin? In het ergste geval creëren de islamieten een bevolkingsgroep die de samenleving terroriseert; daarover lees je dag in dag uit in de Amsterdamse krant Het Parool. En dan is daar Lale, die beschrijft hoe zoiets kan. Dag in dag uit, in dezelfde stad waar de duurste woningen staan en de hipste mensen van Nederland wonen. We weten allemaal dat dit gebeurt, we willen er geen kennis van nemen. Totdat een meisje van 23 het openbaart, tot op het punt dat ze bedreigd wordt (business as usual) en binnen haar familie uitgekotst. Maar als ze doet wat zij willen (trouwen met een Turk, liefst vandaag nog), dan vergeven ze haar alles.
Pamflet
Bert Bakker is een petitie gestart met een pamflet: Laatlalevrij.nl – uiteraard heb ik getekend, al is het met dubbele gevoelens. Het lijkt wel of niemand om dat meisje heen, in staat is om vanuit haar te denken. Niemand weet wat het is om in haar schoenen te staan. Niemand kan haar beschermen voor wat op haar afkomt. Hoe kunnen ze ook, het zijn ‘normale’ Nederlanders voor wie de waanzin die Lale beschrijft, iets uit boeken is maar nu dichterbij komt. Het is simpel om wat woorden op een site te zetten en er een handtekening onder te plaatsen, natúúrlijk zijn we in Nederland vrij ons leven te leven zoals we willen – maar niet allemaal. Dankzij politici is het zo ver gekomen dat vrijheid helemaal niet meer vanzelfsprekend is. Politici die prima de andere kant uitkijken als we het over de criminaliteit in Amsterdam hebben – er valt niets aan te doen. Politici die prima hun afschuw uitspreken – woorden – als er weer ‘ns homo’s uit hun woning worden gepest in Amsterdam. We zijn in Nederland kampioen dader helpen en slachtoffer straffen. Enkel en alleen omdat we te bang zijn om uit te spreken wat de basis is van die criminaliteit, van die fysieke en mentale mishandeling: de islam en de indoctrinatie van de islam die verspreid wordt op de islamitische basisscholen, middelbare scholen, koranscholen, weekendscholen en moskeeën. Allemaal op Nederlands grondgebied, medegefinancierd door Nederlands belastinggeld. Waarom zijn wij kampioen zelfkastijding? Waarom financieren we onze ondergang?
Lale doet met haar verhaal een beroep op ieders rechtvaardigheidsgevoel en drang naar vrijheid maar er zijn in Nederland duizenden, zo niet tienduizenden Lales. Tienduizenden Lales die hun leven ondergeschikt maken aan dat wat hun familie van ze eist. Lales die niet vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen, waar moeten ze heen, zonder enig netwerk in de échte, Nederlandse wereld? Het initiatief van Bert Bakker is mooi, het is vooral lief maar echt: alle duizenden Lales van Nederland verdienen het om te bloeien, om jong en vrij te zijn. Wat gaan al die politici die dat pamflet ondertekend hebben doen om ál die Lales, die duizenden Lales, te bevrijden? Mijn ervaring zegt: he-le-maal NIETS. Vandaag is het Lale, morgen is het een ander onderwerp waarop ze zich kunnen profileren. Prima hoor, hun woorden voor de bühne maar we kunnen het ons niet permitteren om nog langer het monster dat islam heet, te negeren. Waar blijft de politicus die het aandurft de onderdrukking, hersenspoeling en afzondering van jonge kinderen die opgroeien in islamitische gezinnen te STOPPEN?
Ebru Umar
