Inmiddels kijken we al meer dan een jaar naar de koppen van Hugo en Mark, die nog steeds dezelfde onzin uitkramen. Alleen is daar naast ‘samen’ en ‘solidariteit’ nog nog de lingo van ‘vaccinaties’ en ‘coronapaspoort’ bijgekomen. Waanzin. Terug naar normaal was nog nooit zo ver weg – die café-proef in Utrecht ten spijt. Opdat wij nooit vergeten hoe lang deze idioterie al duurt, een column die al meer dan een jaar geleden op de website van Powned.tv begon:
2400 IC-bedden en de gevleugelde woorden “het komt nu wel erg dichtbij”. Het was makkelijk, voor iedereen in mijn omgeving: de mensen die komen te overlijden aan Corona waren toch al kandidates mortis, zoals de 94-jarige vader van een vriendin pleegde te zeggen. Alle vrienden met kinderen vinden het waanzin dat we een recessie ingaan. Hun kinderen hebben nog een heel leven voor zich en worden nu slachtoffer van de grootste na-oorlogse crisis in wording. Opleidingen, sollicitaties, baantjes: allemaal stopgezet. Iedereen zit thuis en houdt zich bezig met een vorm van niksen. En dat om vooral ouderen, die het leven al geleefd hebben, te sparen.
Natuurlijk zit de verdwaalde 53-jarige dode er tussen, zoals een vriend geschokt meldde, met daarbij wederom de woorden “het komt nu wel erg dichtbij”. Daar staat ook de wederopstanding van de 101-jarige Rotterdamse vrouw tegenover. Mensen die overlijden aan ziektes zijn van alle tijden; de manier waarop deze pandemie wordt tegengegaan, is echter ongekend. De enige reden waarom we dit doen, is vanwege de beeldvorming. Er is too much information, gebracht door iedereen met een camera en internetverbinding. Ten tijde van de Spaanse griep, waarmee COVID-19 vergeleken wordt, gingen mensen ‘gewoon’ dood. Er was geen internet waar mensen huilden, er was geen tv waarop de toestand op de IC besproken werd, er was bij wijze van spreken geeneens een IC. Mensen gingen dood, of het nou Gods wil was of door toedoen van de griep. Achteraf werd geconcludeerd dat er wel veel slachtoffers waren. Als COVID-19 patiënten stilletjes thuis zouden overlijden zoals grieppatiënten, zou er geen haan naar kraaien.
Het is een gelopen wedstrijd: de kandidates mortis zullen groeien, het aantal IC-bedden niet. Het aantal bedden is een wassen neus: je hebt niets aan een bed zonder vakkundige handjes, apparatuur en medicijnen. Dat artsen keuzes maken wie wel en geen zorg krijgt, is van alle tijden. Kijk een willekeurige oorlogsfilm en je ziet de ‘medic!’ bij de ene patiënt als een razende Roeland tekeer gaan terwijl hij bij de ander zijn hoofd schudt. Artsen zijn de menselijke variant op God, met het verschil dat ze momenteel een hoeveelheid slachtoffers voorbij zien komen die ze niet aankunnen. Fysiek noch psychisch. De overheid kan dan wel met man en macht proberen het aantal IC-bedden op te schalen, over de psychische hulp aan álle handen aan het bed, die de doden bij bosjes zien vallen, heb ik nog weinig gehoord.
Blijft de vraag wat het mag kosten. En waarom voor deze optie is gekozen. Moraalridders zeggen meteen “omdat we mensen zijn!” Plus “natuurlijk mag het alles kosten”. Als kinderloze ben ik groot voorstander van het gezegde “na mij de zondvloed”– iets wat voor de verandering nu eens niet opgaat. Ik zie jongeren, ondernemers, artsen, verpleegkundigen, vaders en moeders kapotgaan aan deze manier van COVID-19 aanpakken. Als KLM valt, valt Schiphol om. Als Schiphol omvalt, valt de service-industrie om. Als hotels en restaurants omvallen, vallen hun leveranciers om. Als ondernemingen sluiten, vallen hele ketens om. Waarbij het mensen zijn die omvallen. Mensen met kinderen en families. Mensen die geen werk meer hebben, en dus geen geld en dus geen toekomst. Om de kandidates mortis te redden, bestelen we de toekomst van jongeren. Mensen die dit een ‘reset’ van de natuur vinden, die zo’n crisis ‘wel goed’ vinden, zijn niet goed wijs. Uitzichtloosheid is de bron van criminaliteit en wanhoop. En ondanks dat Freek de Jonge zong dat er leven is na de dood, vraag ik me af of dat het leven is wat zowel de COVID-19 overwinnaars als de slachtoffers voor ogen hadden. Het komt nu wel erg dichtbij.
Nog even dit: mijn columns zijn gratis te lezen. Wil je me steunen (dank je wel!), dan kan hier– te gek!