Mijn hoofd trekt het niet meer. Het zit overvol botsende informatie vanuit Den Haag, terwijl het tegelijkertijd nul uitdaging meer heeft door een stilstaand leven. Er gebeurt niets, behalve frustratie tot mij nemen door radio en tv, door Mark en Hugo’s teksten, door de waanzin van de wereld.
“Zonder risico’s gaat het niet, maar de risico’s moeten wel verantwoord zijn” sprak de MinPres afgelopen dinsdag. Een inzicht dat na meer dan een jaar waanzinnig coronabeleid tot Mark Rutte is doorgedrongen. Nu pas. Er is niets veranderd ten opzichte van april 2020, laat staan sinds vorige week – behalve dan dat de IC’s inmiddels overvol liggen en burgemeesters ons burgers niet meer binnen weten te houden. Opeens zijn risico’s aanvaardbaar. Daar kom je nu mee, schreeuwt mijn hoofd het uit. Na een jaar van mensen opsluiten, kinderen een ontwikkel- en leerachterstand laten oplopen, het aantal zelfmoorden onder jongeren omhoog zien schieten, ondernemers failliet laten gaan, een economie naar z’n grootje helpen en IC’s laten overlopen. Aanvaardbare risico’s, na een jaar van angstzaaierij, testen testen testen, falend prikbeleid en opmaat naar een vaccinatiedictatuur.
Wie zijn toch deze mensen, die zo’n genot halen uit ons kleineren en onderdrukken? Wij zijn heus bereid om mee te denken en werken als het om de gezondheid van de medemens gaat, als het om een leefbare samenleving gaat. Wij hebben deze bereidheid tegengewerkt zien worden door dezelfde mensen die we gekozen hebben om het land te besturen: politici met als capo di tutti capi Mark Rutte en Hugo de Jonge als zijn secondant.
Een jaar lang coronabeleid en Mark en Hugo zeiken nog steeds over hetzelfde: overvolle IC’s. Een jaar lang coronabeleid en in de dreiging is nog niets veranderd: druk op de zorg.
Een jaar lang coronabeleid zonder oplossing in zicht: de lieve jongens en meisjes van de zorg krijgen er geen 500€ bonus bij, maar het speledingetje dat de testdictatuur moet inleiden, krijgt een onnavolgbare miljard euro’s bijgestort. Zo kennen we Mark en Hugo weer.
Mijn hoofd loopt over als ik lees over het onschadelijk maken van kritische Kamerleden zoals Pieter Omtzigt. Onschadelijk is een ander woord voor ‘sensibiliseren’ – tot rede brengen. En dat terwijl de enige mensen die gesensibiliseerd moeten worden, in de ministerraad zitten. Lieden die niet begrijpen dat ze er voor óns zitten. Dat hun enige taak het leefbaar maken en houden van Nederland (voor de Nederlanders) is. Dat ze Kamerleden dankbaar horen te zijn als die ze op hun taak wijzen. De kortsluiting in mijn hoofd nadert een onherstelbare krach: wij zitten er niet voor politici. Politici zitten er voor ons. Wij – jullie! – hebben opnieuw gestemd op Mark en Hugo die dit principe na al die jaren nog steeds niet begrijpen en die ons nu een bot toewerpen met de woorden ‘zonder risico’s gaat het niet’.
Het risico van het coronavirus is te verwaarlozen, het enige gevaar komt vanuit politiek Den Haag en wordt aangevoerd door Mark en Hugo. Ze hebben toegestaan dat de zorg is uitgekleed, ze hebben toegestaan dat zorgmedewerkers al een jaar overspannen zijn en ze staan tot op de dag van vandaag toe dat de druk op de zorg onverminderd is gebleven. De oplossingen van Mark en Hugo bestaan uit onderdrukking en het zaaien van angst, middelen die nog nooit tot goeds op de lange termijn hebben geleid. Politici zijn het schuim der aarde, lieden die over de rug van gewone mensen precies datgene doen wat alleen maar goed voor hunzelf is. De enkeling die daar weerstand tegen weet te bieden, verdient een functie elders.
De waanzin van Mark en Hugo is niet uit te leggen. De waanzin dat wij schikken in hun beleid, óók niet. Anders dan dat we tegen beter weten in hopen op dat ze deze keer wél naar hun functieomschrijving hebben gekeken: het Nederlandse volk dienen.
Het Nederlandse volk dat allang weet dat risico’s bij het leven horen. Wij aanvaarden ze. Wij willen leven. Het Nederlandse volk dat zich al een jaar afvraagt waarom er niet geïnvesteerd wordt in de zorg (te beginnen een miljard of tien), dat zich al een jaar afvraagt waarom we zo bang worden gemaakt voor een virus met een verwaarloosbaar sterfpercentage. Samen met het Nederlandse volk omarmt mijn hoofd het leven met alle risico’s die daarbij horen: roken, autorijden, ongezond eten, vliegen en coronagriep oplopen. Mark en Hugo hebben, gesteund door de criminelen van het OMT en RIVM, al meer dan een jaar van ons leven afgepakt. Ze verdienen niet een parlementaire enquête maar de krijgsraad. Een meer dan aanvaardbaar risico van het Mark en Hugo-zijn.
Nog even dit: mijn columns zijn gratis te lezen. Wil je me steunen (dank je wel!), dan kan dat hier– te gek!
Ebru Umar
