De drukte in de stad had een voorbode moeten zijn, maar als je zo gefixeerd je to do lijstje afloopt, vergeet je hetgeen wat Nederland in de ban houdt: de dreiging van een lockdown. Als tegels en badkamersanitair je prioriteit is, als je je zinnen hebt gezet op een witte waterkoker (‘Ebru, bestel ‘ns gewoon een Quooker, ben je ziek of zo?!’ – Neehee, Quooker heeft geen witte uitvoering), heb je niets anders dan #firstworldproblems. Of zoals mijn neef met Amerikaanse opleiding zo graag placht te zeggen: white man’s problems. En zo was het grootste probleem zaterdag de onvindbare parkeerplek in het Oude Noorden, de rij voor de ingang van het Kookpunt en uiteindelijk het besef dat de hele Rotterdamse middenstand zich opmaakt voor een omzetloos eindejaar. Een besef dat tot een shopping spree leidde – support your local is het toch? – en eindigde in een borrel die tot ver na achten duurde. De persco vergeten, ach en wee, wat een drama!
Nou, not.
Lockdown zeg je?
Het zal, werkelijk waar, het zal. De artsen aan tafel gaan maandag gewoon weer aan het werk, de ondernemer aan tafel ook en de columnist haalt de schouders op. Lockdown zeg je? Dus het theatermiddagje op zondag gaat niet door, wat een hél voor de artiesten. Ik kom mijn tijd wel door, gaan we toch wandelen – omdat het kán?
Het ergste besef van inmiddels bijna twee jaar qronanonsens, is wel dat het leven ‘gewoon’ doorgaat. Een jaar geleden was ik diep depressief, het verdriet om verloren levensvreugde en het geweld dat de middenstand en ondernemers werd aangedaan, kwam hard binnen. Tel daarbij op dat ik met een manke poot zat en niet kon bewegen, en het ‘leed’ was compleet. Een jaar verder zit ik in de teljezegeningenmodus: ik kan weer lopen, ik ben bijna tien kilo lichter, het is gezellig in huis en 2022 voorspelt absurde ontwikkelingen. Zoals een ondernemer me vorig jaar kerst knarsetandend van frustratie toebeet: ‘Als je de tv en radio uithoudt, is er niets aan de hand’.
Ik heb het ter harte genomen en kan het iedereen aanraden, het uithouden van die tv en radio. Het geeft rust en houdt de geest flexibel. De boze mensen op Twitter die uit hun holen kruipen omdat je ze spiegels voorhoudt, zijn spielerij. De onzin die Mark en Hugo uitkramen, slaat nergens op. Ga lekker in je angst zitten als je dat wilt (weet dat ik je zo veel meer dan angst gun), denk vooral dat Hugo en Jaap en Mark de wijsheid in pacht hebben (hebben ze niet, ze hebben een titel met daar bijhorende macht , die maakt dat we ze serieus nemen ondanks dat ze ons personeel zijn) en vergeet niet om te leven. Leven is eenmalig, er is geen proefperiode, we doen het direct voor het eggie. Vergeet vooral niet wat met stip op 1 staat van het to do lijstje: gezond blijven, zowel van geest als van lichaam. Onthou: ze kunnen ons dan wel in een lockdown zetten, maar ze kunnen de lockdown nooit in ons zetten.
Blijf vrij. En leef.
Dag 1 is voorbij, nog 26 te gaan – en dan begint het circus gewoon weer opnieuw.
Ebru Umar
