Ebru Umar

Dag 3 / 24 te gaan

Half tien en ik lig eraf – hoe is dit een lockdown?!

Vanochtend de neefjes beziggehouden met veel spelletjes (gewonnen), om half drie mijn ouders afgezet bij de cruise-boot (kerstvakantie), rond vier uur sleutels van het huis van de een naar de ander gebracht, daarna chocolademelk mét slagroom gehaald en ’s avonds uit eten bij de buren. Er zijn dagen die rustiger zijn. 

Zit je dan, met tien- en zevenjaar aan tafel. Omdat het kan. Papa moet naar het ErasmusMC om doktertje te spelen, mama zit achter d’r computer te manageren en vergaderen en de kinderen mogen niet naar school. Sinds de lockdown in het voorjaar ‘help’ ik met de kinderen. Wat ze in Den Haag bedenken is crimineel. Je kunt niet van ouders verwachten dat ze schoolgaande kinderen thuis bezighouden, ten eerste hebben ouders geen educatieve vaardigheden en ten tweede wordt door hun werkgevers verwacht dat ze – o verrassing – werken. Geen idee hoe Hugo zijn beleid thuis verkoopt; Mark heeft het wat dat betreft een stuk makkelijker.

Als kinderloze ben ik altijd blij als ik weer naar huis mag. Maar niet voordat m’n zwager (’s middags vrijgenomen) leegloopt over het belachelijke Haagse beleid m.b.t. de qrona-patiënten. Alle andere patiënten tellen niet meer mee, alles moet wijken en hoelang moet dit nog duren?! Vol verbazing leest hij de reacties op mijn tweet waarin ik mij pro-kankerpatiënten opstel en wordt afgemaakt als ware ik Dr Mengele himself.  Wie kiest voor de Qronapatiënt kiest per definitie niet voor de andere zieke – hoe ziek is dat?! Maar Nederland moet deugen, wie wijst op het leed hoe het Qronabeleid alle geledingen van de samenleving raakt, wordt weggezet als wappie. De discussie komt me mijn neus uit, mijn weerzin om me te laten vaccineren wordt alleen maar groter en hij snapt het. Zoals iedereen in mijn familie me snapt. Mijn ouders stappen geboosterd en al twee uur later op een boot richting Duitsland voor hun kerstvakantie – je leeft maar één keer en inmiddels lopen ze ook tegen de tachtig. Alles beter dan thuiszitten, zolang het kan moet je bewegen en reizen. Bovendien is in Duitsland alles open; ze verheugen zich op nieuwe ervaringen. Vanuit Oostenrijk appt m’n andere zus witte skipistes door en constateert ze tevreden precies op tijd vertrokken te zijn en belangrijker: precies op tijd weer terug te komen. Als de Oostenrijkers vrijdag een quarantaineplicht afkondigen voor Nederlanders, zitten zij alweer in de auto naar huis.

En ik? Ik zit in lock down. Godzijdank gaat het leven gewoon door: morgenochtend om half 9 komt Stedin de meterkast verplaatsen. Met je lockdown. 

Nog even dit: mijn columns zijn gratis te lezen. Wil je me steunen (dank je wel!), dan kan hier– te gek!

“Vrijheid is alles”

Je wordt geen columnist, je bént het. En sinds 2003 publiceer ik ze, die columns. Online en offline, altijd gratis te lezen.

De hatertjes die erbij horen neem ik voor kennisgeving aan. De bijval daarentegen raakt elke keer weer. En de support? Hartverwarmend. Lief. Dankbaar!

Support Ebru via BackMe.org

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en versterk mijn stem!

En volg mij op de socials!