Hoe een Narcist, Einzelgänger, Bestuurder, Arts en Dakloze (en de Vrouw omdat het moet) de macht grepen
Iedereen die ernaar vroeg, wist het: er komt een dag dat ik me laat vaccineren. Maar eerst ga ik meemaken hoe ziek de politici van dit land zijn. Hoe ver we gaan in het mensen bang maken, beperken en uiteindelijk tegen elkaar opzetten. Ik wil weten hoe makkelijk iedereen conformeert, hoe makkelijk de propaganda van de bovenonsgestelden geloofd wordt en hoe de communicatietechnieken van de Nazi’s verbeterd worden. Want nee, de gevaccineerden zijn niet de nieuwe joden, maar de gebruikte communicatie cq propaganda is afgekeken van Goebbels. Waarom je dat niet zou kunnen zeggen, zou ik niet weten. Er is met communicatie en propaganda een Wereldoorlog gerechtvaardigd waar half Europa in meeging, dus het lijkt me meer dan vanzelfsprekend dat communicatie-adviseurs kijken naar de onderliggende methoden die mensen tot gedrag aanzetten. Twee zaken zijn het belangrijkst: 1. Angstfactor en 2. Herhaling – alleen door herhaling wordt de grootste leugen waarheid. Daarna wordt het spel makkelijk 3. Wijs naar schuldigen 4. Herhaal dat en tegen de tijd dat je naar ‘oplossingen’ (5) wijst, is iedereen de leugen gaan geloven.
De grootste leugen waar we mee te maken hebben, is de dodelijkheid van het virus. Zo bang waren we, dat snelwegen uitgestorven waren, vliegtuigen aan de grond bleven en mensen elkaar vermeden aan te raken. Hoe ziek ben je in je hoofd als je menselijk contact verbiedt? En kijk ‘ns naar de gemiddelde stervende in een hospice: er gaat liefde en troost uit van naasten. Wie dat wil verbieden, heeft geen idee hoe belangrijk liefde en vriendschap is. Geen seconde heb ik meegedaan aan die onzin. Als ik doodga, toch echt niet zonder leuke mensen om me heen met wie ik leuke herinneringen deel. O, we moeten de dood vermijden? Geloof me, liefde doet dat beter dan haat. Of geloof me niet, wat jij wil.
De afgelopen 20 maanden heb ik me verbaasd over volwassen mensen, die meegaan in de waanzin van een Narcist die tot minister is benoemd, een Einzelgänger workaholic die geen privéleven heeft, een Bestuurder die minister wil worden, een Arts die aandacht te kort kwam thuis en een man met een baard die je voor een Dakloze zou kunnen aanzien. Tel daarbij op ‘de vrouw omdat het moet’ en het kaartenspel is compleet. Vijf mensen en een vrouw zijn genoeg om een land volledig tegen elkaar op te zetten. Plus natuurlijk de benodigde communicatie-adviseurs. Dat zullen er wel 150 zijn – de poppetjes hebben een ‘entourage’ nodig.
Begrijp me niet verkeerd: er heerst een virus. Je kunt je ertegen beschermen. Maar vraag je even af waar je je tegen beschermt: tegen de dood of een virus waar 98% niet aan sterft? Ja maar die twee procent!!
Ja jongens, die twee procent. Wanneer heb je ooit tot een twee procentsgroep behoord? Je zit vaker (zeg maar 98% keer vaker) in de 98procent. Ondanks de ‘besmettelijkheidsgraad’ van wat dan ook. Hoe zeer ik de afgelopen 20 maanden mijn best heb gedaan, ik heb dat virus niet opgelopen. Hoewel het waarschijnlijker is dat ik het wél heb opgelopen maar er niets van gemerkt heb. Ik ken exact één persoon die het gehad heeft; een vriendin die uiteindelijk naar mijn te koop staande huisje in Kralingen verhuisde meer dan 15 maanden geleden omdat ze in quarantaine moest en haar familie voor quarantaine wilde behoeden. Oh, en een rare buurman in het centrum die ondanks zijn besmetting door de stad fietste (serieus!? WTF, ja ik zei er wat van) en dat rechtvaardigde door te zeggen dat hij een klantgesprek had – ja, de WTF werd groter. En dit was dan een man die heilig in de woorden van de Narcist en de Einzelgänger workaholic geloofde.
Tijdens een borrel vorig jaar (de man of vrouw die mij van rechtswege vertelt hoeveel mensen ik achter mijn voordeur mag ontvangen, moet nog geboren worden) verzuchtte een woedende moeder inmiddels drie studenten te kennen die zelfmoord hadden gepleegd; “maar niemand die doodgaat aan Corona”. Waarom lezen we niet over de zelfmoorden? Waarom lezen we niet over de depressies? Waarom vervuilen die obese IC-gevallen de krantenpagina’s? Over obese gesproken: waarom is er in godsnaam (nog steeds) geen overheidscampagne die wijst op het gevaar van verkeerd vet op ons lichaam? Waarom is het makkelijker om te discrimineren en uit te sluiten op basis van gedrag (HOU JE AAN DE REGELS ANDERS GAAT OMA DOOD EN BEN JIJ DE SCHULDIGE!) in plaats van te wijzen op eigen verantwoordelijkheid en gedrag wat je kunt aanpassing in het kader van je eigen gezondheid?
De politici in dit land zijn machtsbelust – maar al vanaf de dag dat ik schrijf, schrijf ik dat dat in hun DNA zit. Het enige wat ik mij de afgelopen twintig maanden heb beseft, is dat ik heb meegeholpen aan hun macht. Ik wilde ze interviewen, ik wilde ze spreken, ik wees ze op de macht van vrouwenbladen en ik wilde dat vrouwen kennismaakten met onze politici. Volgens velen stelde ik de verkeerde vragen, maar ik heb altijd gelooft dat je pas weet hoe een man in elkaar steekt, als je hem thuis ziet functioneren. Want dat ze liegen over hun werk en ambities met Nederland: logisch. Het zijn politici, liegen zit in hun DNA. Maar thuis liegen, als je bij de mensen over de vloer komt, is een ander verhaal. Er zijn foto’s, er zijn kinderen, er is een vrouw: ik wilde ze leren kennen.
Ik héb ze leren kennen.
En ik kan jullie zeggen: nooit meer.
Ik wist dat ik meewerkte aan ‘het perfecte plaatje’ toen ik voor de zoveelste keer langsging op het Binnenhof en mezelf antwoord hoorde geven op de vraag: ‘wat heb je nodig’?
Voor de niet media-mensen onder ons: ‘wat heb je nodig’ betekent niets anders dan: wat voor beeld wil je neerzetten? Wij van de media doen niet aan waarheidsvinding, wij doen aan beeldvorming. Dat wetende heb ik willens en wetens besloten om het ‘pandemie’beleid van de Narcist en Einzelgänger, vanuit een ander perspectief te ondergaan: wat betekent het voor mij als ik de keuze heb om NIET naar ze te luisteren? Wat betekent het in mijn dagelijks leven als ik ervoor kies om niet mee te doen aan hun voortschrijdende waanzin van angst- en haatpropaganda? En wanneer gooi ik de handdoek in de ring?
De antwoorden zijn heel simpel: vanaf dag één vond iedereen me maar brutaal, recalcitrant (nu even niet Ebru!) en a-sociaal zonder de 1.5m afstand of het mondkapje. Hou es op zeg, ik ben doof aan 1 oor, ik hoor niemand met dat ding op z’n mond. Vrienden zeiden gelukkig ‘ja maar wij hoeven toch geen 1.5m afstand te houden?!’. Ehm, dus wel. Ja maar nee, dat is natuurlijk stom. Regels gelden, totdat ze in de praktijk intens achterlijk zijn. Niet in andermans gezicht hoesten – even serieus: wanneer heb je ooit in iemands gezicht gehoest? Behalve nooit? Mensen hoesten niet in elkaar gezicht. En dat was je handen mantra: laten we mensen eerst ‘ns leren dat ze hun handen moeten wassen na toiletbezoek. Is ook nooit gebeurd en nu dit: was je handen stuk. Ik ben geen kleuter hè? Maar goed, dat was misschien nog wel het beste advies.
Ik ging stuk in het begin. Weinigen weten hoe het leed van anderen binnenkomt. Jankend liep ik door de stad: achter al die gesloten winkels, restaurants, musea, bedrijven staan mensen. Mensen met gezinnen. Mensen met personeel. Met geld smijten is geen oplossing: het is belastinggeld, broekzak vestzak. De Narcist en Einzelgänger smijten niet met hún geld, maar met óns geld. Dat geld is eindig, dat geld moet op een dag terugbetaald. Hoe dringt dat niet door? Sterker nog, de Narcist en Einzelgänger hebben de afgelopen maanden geen cent ingeleverd, ze zijn en worden vorstelijk beloond voor het kapotmaken van mensen, van óns. We zitten hier samen in? Nou nee. De een komt hier beter uit (Sywert) dan de ander (Tjeerd) – er is geen samen, samen is propaganda, opgezet door de 150 communicatie-adviseurs van de club van vijf: de Narcist, Einzelgänger, Bestuurder, Arts en de Dakloze (en de Vrouw omdat het moet).
Ik werd ziek – geen corona, want tja, 98% krijgt het niet hé? – maar had een knobbel op mijn voet die geopereerd moest worden. Wanneer? ‘Als de Coronapatiënten uit het ziekenhuis zijn, we kunnen er geen peil op trekken. Normaliter opereert de arts 2 volle dagen per week, nu misschien twee uur per twee weken’. Dat ik niet voorga op de kankerpatiënt, snap ik volledig. Het enige wat ik niet kan, was lopen. Maar dat ik niet voorga op een Coronapatiënt aan wie nu al maanden en maanden prioriteit wordt gegeven? Het gaat er niet in. Solidariteit? Eeuwig de ene kant uit en nooit de andere? 150 communicatie-adviseurs weten het te verkopen.
Waar mijn hersenen kortsluiting van kregen, was en is de meegaandheid van alle belangenorganisaties en verenigingen. Van het MKB NL tot Koninklijke Horeca, van de evenementenbranche tot ziekenhuizen. Ook dat hadden de Narcist en de Einzelgänger goed in de gaten: geef geld, en iedereen werkt mee. Compenseer en zeg dat we dit samen doen. Samen. Weet je wie ook alles samendeed? Nee, niet Hitler nee. Hoe snap je het concept ‘besmettelijk’ niet, Ebru? blaften tegenstanders van mijn geest. Hoe snap je niet dat er te weinig IC-plekken zijn?
Ik snap het prima.
Wat ik niet snap, is dat de betrokken altijd naar de verkeerde wijzen. Als er te weinig IC -lekken zijn, komt dat omdat er op bezuinigd is. Als het concept ‘besmettelijk’ is, zou je er dan niet achteraan moeten zeggen dat je er niet aan doodgaat in 99 procent van de gevallen en dat als je bang bent én tot de (obese) risicogroep behoort, je maatregelen moet nemen? Het concept ‘eigen verantwoordelijkheid’ is gemeengoed in de politiek. Akkefietje met de belastingdienst, paar euro verkeerd ingevuld en nu zelfmoordneigingen omdat je als fraudeur wordt gezien? Jammer voor je, eigen verantwoordelijkheid. Ja, wij burgers hebben eigen verantwoordelijkheid maar de overheid verschuilt zich, onze politici tonen geen enkel rationaliteitsbesef, hebben hun lifestyle niet aangepast, laat staan een enkele cent ingeleverd.
Corona blijft.
Corona is een virus.
SO WHAT?!
98% gaat er niet aan dood.
Uitzonderingen zullen er altijd zijn.
20 maanden na de start van deze mallotigheid, heb ik het allemaal wel gezien. Politiek en samenleving zetten in op uitsluiting. Koninklijke Horeca vertikt het om met de vuist op tafel te slaan, MKB NL vertikt het om rationeel na te denken. Er moet gedeugd worden, als je kritiek levert behoor je tot de wappies en zijn je carrièrekansen verkeken. Statuskansen verkeken. Deugen is kassa, eigenzinnige mensen zijn tijdverdrijf.
Twintig maanden Coronabeleid hebben mij opgeleverd dat ik 12 kilo ben aangekomen (want ziek, want depressief, want sportschool dicht), dat ik een godsvermogen aan de diëtist heb uitgeven (nu weer gesloten). En ja, ik had een goed leven – sommige mensen hebben dat nu eenmaal – en ik mis het. Testen om uit eten te gaan – ik deed het. Maar reizen deed ik niet meer (hou op met je regels!) en mijn leven versomberde. Ik ben er klaar mee. Ik wil weer meedoen. Ik wil weer LEVEN. En ik wéét dat die prik dat niet gaat oplossen. Maar misschien gedeeltelijk? Mét prik overal naar binnen: waanzin, absolute waanzin. Dit systeem is ziek, dit systeem moet kapot – het moet.
Systemen kunnen alleen kapot van binnenuit. Die prik betekent niet dat ik de apartheid van het QR-leven steun, integendeel. De prik betekent dat ik me er terdege van bewust ben in een apartheidsstaat te leven. Een apartheidsstaat opgetuigd door de Narcist , Einzelgänger, Bestuurder, Arts en Dakloze (en ‘de vrouw omdat het moet’), gesteund door MKB NL, Koninklijke Horeca, Evenementenbranche en iedereen die niet tegen onze gekozen politici in durft te gaan uit eigenbelang. Hún eigenbelang heeft effect op mijn mentale gezondheid. Na 20 maanden hadden ze me precies waar ze me niet wilden hebben: aan hun kant van de Dark Side. Wie zich nu al rijk rekent, kent zijn klassiekers niet. Cassandra rules.
Ebru Umar
