Nog voor we één beeld van #boos gezien hadden, hadden mijn vriendinnen en ik medelijden met Linda de Mol. “Ik vind het zo sneu voor Linda,” sprak mijn bestie, ook Linda geheten. Ik ook. We waren niet de enige. Alle zelfstandige vrouwen die ik afgelopen dagen sprak, begonnen over Linda. Onze loyaliteit lag en ligt bij het boegbeeld van de zelfstandige, financieel onafhankelijke vrouw Linda de Mol.
Geen van ons had het over de slachtoffers. Geen van ons over de mannen. Want dat mannen klootzakken kunnen zijn, dat weten we wel. Dat het vreselijk is voor de slachtoffers, óók. Maar shit happens overheerste. Seksueel overschrijdend gedrag, machtsmisbruik door mannen, het is zo oud als de weg naar Rome en komt in elke branche voor. Onze ervaringen strekten zich van het bankwezen, via de medische sector uit naar de (Internationale) uitgeverij. We hadden het niet over de slachtoffers. Best erg. Toen ik dit precies zo benoemde, bleef het stil. Wat valt er te zeggen? Het gebeurt. Je doet er wel of geen melding van. Er wordt toch niets met een melding gedaan. Want niemand gelooft je. Je bent immers vrouw, meldt het bij het hoger gezag en dat gezag kijkt weg, vindt het erg, doet er niets mee en het leven gaat verder. Want tja. De man. De baas. Wat vervelend voor je. Probeer nare situaties te vermijden. NEXT.
We vonden het dus erg voor Linda. Bedrogen worden door haar man. Op déze manier bedrogen worden door haar man. Zelfs Linda. En zelfs Linda die haar man vergeeft. Een man die leuk piano speelt en een status in medialandschap heeft verworven puur en alleen omdat hij de man van Linda de Mol is. Een man die niets, niets nada noppes is zonder Linda aan zijn zijde. Een man die van leuk pianospelen gepromoveerd is tot bandleider en componist van filmmuziek. Een man die zijn carrière te danken heeft aan de vrouw die hij bedriegt. Waarom zou je dat doen? Hoe waan je jezelf zo onaantastbaar dat je je vrouw bedriegt ipv op handen draagt? Omdat ze je 1x heeft vergeven? Of vaker? Wat voor ons ook een discussiepunt bleek: zelfs een vrouw als Linda de Mol neemt haar overspelige man dus terug. Waar is je eigenwaarde? Waar is ónze eigenwaarde?
Zonder een beeld van de docu gezien te hebben, lag onze sympathie bij Linda, veroordeelden we die pianist en vroeg ik me af waarom wij vrouwen zó graag onze foute mannen willen geloven zonder te beseffen hoe ver dat fout-zijn gaat.
De docu zelf was ontluisterend. Vreemdgaan is één ding, maar het gemak waarmee ze over grenzen van jonge meisjes heenstappen, de vanzelfsprekendheid waarmee de mannen hun misdaden plegen: hoe kún je? Hoe dúrf je? Omdat niemand er iets van zegt? Omdat je meent dat je sterrenstatus alles rechtvaardigt? Hoe kunnen mannen hun met jarenlange inspanning verworven status zo op het spel zetten met roekeloos verderfelijk vrouwonvriendelijk crimineel gedrag? Aangeduid als A-listers zijn deze mannen gaan geloven dat daar privileges bijkomen in plaats van plichten. Hoe kan het dat macht uitoefenen zoveel kicks geeft dat je je leven te grabbel wilt gooien? Hoe waan je jezelf zo onaantastbaar?
En dan de meisjes. De kinderen – hoewel er mannen in mijn omgeving zijn die mensen dat 16/17/18 jarigen al volwassenen zijn die het best interessant vinden om seks te hebben met oude mannen, zijn de vrouwen die aan het woord komen kinderen. Jongvolwassenen in ondergeschikte posities; de scholier-leraar vergelijking is van toepassing. En de leraren maakten gretig misbruik van ze. Ik stel me voor hoe het gaat, mannen onderling: die is voor jou, die neem ik en heb jij die al gehad? Is het een scorekaart waarbij geen van de mannen de ander wijst op hun criminele, grensoverschrijdende gedrag? Of mag het? Juist omdat de ander het óók doet? Is het hun geheim? Of hun publieke geheim waar ze niet eens geheimzinnig over doen?
En dan mijn vraag waar heel Twitter boos op werd: waar waren de vrouwen van deze mannen? Vrouwen wéten wat hun mannen uitspoken, we hebben daar een zesde zintuig voor. We wéten het, maar willen het niet weten. We zijn zogenaamd zelfstandig, leven onze eigen levens. We willen onze eigen idylle in stand houden, we vergeven – tot het niet meer kan. We faciliteren mannen in hun hele bestaan en daarbij moeten we eerlijk zijn: ja. In hun hele bestaan. Dat van mannen afhankelijke huppelkutten, de vernederingen door hun partners ondergaan omdat ze zelf hun hypotheken en handtassen niet kunnen betalen, soit. Had je een vak moeten leren, gaan werken en zelfstandig moeten zijn in plaats van afhankelijk. Maar Linda de Mol en Breghje Kommers? Zonder Linda is Jeroen een nobody en zonder Breghje stal Ali nog steeds tassen. Deze vrouwen hebben deze mannen gemáákt. Als stank voor dank zijn ze niet alleen bedrogen maar bedrogen door mannen die vrouwen misbruiken en verkrachten. Wat zou er gebeurd zijn als ze hun mannen de eerste keer direct bij het grof vuil hadden gezet? Hoeveel vrouwen doen dat überhaupt? Kortom: in hoeverre faciliteren wij vrouwen mannelijk gedrag omdat we willen geloven dat we mannen kunnen veranderen?
Je kunt je afvragen of dit het moment is voor een feministische discussie, terwijl vrouwen de gelederen moeten sluiten want mannen zijn dáders, niet de vrouwen – onze soort is slachtoffer. Dat laatste is helemaal waar. Maar er nooit een geschikt moment voor zo’n introspectieve vraag? Wij vrouwen willen met heel ons hart geloven dat we mannen kunnen veranderen, omdat we ervan overtuigd zijn dat ze in het diepst van hun gedachten een zachtaardige lieverd zijn, heus écht niet zo slecht als de geruchten doen geloven. Anders zouden we toch niet van ze kunnen houden? Toch?
Hoe pijnlijk ook, de vraag stellen is ‘m beantwoorden. En na het zien van de docu, vind ik het nog steeds sneu voor Linda. Ze is ook mijn heldin. Iedereen, elke vrouw die ik ken en ook mijn heldin ging er vanuit dat haar relatie wél goed zat en dat haar man na of door therapie wél veranderd was. In ieder geval niet verslechterd. Uiteindelijk zijn we allemaal Linda – ik ben er nog niet uit of dat een opluchting of frustrerend is. Voor de meiden uit de docu heb ik alleen maar respect. Na hun aangiftes, door hun aangiftes en dankzij hun aangiftes zullen de woorden “niemand gaat je geloven” nooit meer hetzelfde klinken.
Nog even dit: mijn columns zijn gratis te lezen. Wil je me steunen (dank je wel!), dan kan hier– te gek!
Ebru Umar
