Mathijs

Ja er mist een T in zijn naam, so what? Er mist wel meer aan Mathijs. Met stip op 1: fatsoen. En nee, niet omdat ik dat uit de Volkskrant weet. Ik weet het al jaren. Mathijs is een hondelul en de mensen in de media liepen weg met ‘m. Omdat het een hondelul is. En ze het wisten, zeker bij de Linda.

99 Gesprekken

In 2013 schreef ik m’n leukste en meteen ook laatste boek. Uitgeverij Just vroeg of ik mijn interviews voor Libelle wilde bundelen. Wekelijks sprak ik de BN’ers en op Twitter vertelde ik daar verhaaltjes over (het waren de dagen dat het vooral gezellig was op Twitter). De verhalen gingen over hoe het interview tot stand kwam, hoe de BN’ers waren en wat het interview niet gehaald had. Zeg maar de achterkant, een inkijkje. SUPERLEUK boek. Geen enkele reden om er maar tien exemplaren van te verkopen maar ja: de media waren erg goed in het samenspannen tegen het ‘Libelle-gezicht’ zoals dat heette. Alle blonde wijven mochten toen al overal schrijven, maar ik was naast de columnist van Theo van Gogh en GeenStijl, natuurlijk ook een ‘exclusief’ Libelle-gezicht (not natuurlijk, maar de kuttenkoppen moesten toch iets verzinnen). Anyways. Het boek telde allerlei grappige hoofdstukken want 630 interviews samenvatten tot 99 gesprekken moest wel leuk worden natuurlijk. Een hoofdstuk heette de ‘Nee-zeggers’. Nou heb je nee-zeggers en nee-zeggers. Mensen die het fatsoen hebben om erover te communiceren en je hebt – je raadt het al: Mathijs van N. Lees en lach. Want degene die het laatst lacht, lacht het hardst. En, vergeet dat niet: dat zijn wij.

Hallo? Hallo…?

“Eerlijk? Ik heb mijn pagina al jaren vol gekregen zonder bijdrage van Matthijs van Nieuwkerk. Maar als ik het verzoek krijg van de Linda-hoofdredactie om Matthijs te interviewen omdat de Linda een eenmaligmannenblad uitbrengt genaamd Matthijs, dan doe ik dat. In overleg met mijn eigen hoofdredactie, uiteraard. Dat heet collegialiteit. 

            Matthijs zegde toe.

            Matthijs speelde een spelletje

            Matthijs nam de telefoon op en zei: ‘Hallo? Hallo?’

            Matthijs zei: ‘Bel me over 10 minuten terug,’ en nam niet op.

            Matthijs gaf geen sjoege.

Keer. Op. Keer

Zeg. Dan. NEE. Zeg gewoon ‘nee’. Hoe fokking arrogant en zelfingenomen ben je als je meent dit soort spelletjes met mij te moeten spelen. Een mailtje naar de Linda volgde: ik heb het geprobeerd. Hij wil niet. Waarop ik ge-cc’d werd op een mail van de toenmalige bladmanager aan Matthijs. ‘Ebru loopt tegen d’r deadline aan en wordt zenuwachtig. Wil je haar bellen?’

            Ik flipte. IK WORD HELEMAAL NIET ZENUWACHTIG!!! Waarom zou ik in godsnaam zenuwachtig worden omdat ene Matthijs van Nieuwkerk geen interview wil geven? Zie ik eruit als een amateur die een lege pagina gaat opleveren? Voor elke Matthijs die nee zegt, heb ik er 52 die hartgrondig JAAAAAA roepen. 

            Dus dat mailde ik terug. ‘Ja, Ebru, dat weet ik wel, maar ik wilde de urgentie duidelijk maken.’ 

            Urgentie over mijn rug. My ass. Alsof dat Matthijs ook maar iets kan schelen. Urgentie! Ik heb nooit meer iets van Matthijs gehoord (waarom zou je ook reageren? Uit fatsoen of zo?!) en Matthijs stond niet in Libelle. Jammer voor mijn lezeressen. Ik ben inmiddels een paar honderd pagina’s (en interviews) verder. Aan Matthijs verspil ik mijn tijd niet meer. NEXT!

Famous last words

Ja, de laatste paar dagen verspil ik veel te veel tijd aan Mathijs. Omdat ik ‘m verafschuw. Met álles wat ik in me heb en eerlijk? Ik GENIET van zijn positie en gun hem de eeuwige geeuwhonger. Niet netjes. Niet mijn stijl. Maar deze man verdient het. Deze man dacht willens en wetens mensen te kwetsen, breken en vernietigen – en ik was er één van. En ja, ik sta nog. En ja, over die frustratie kom ik niet makkelijk heen. Want het had allemaal makkelijker gekund maar ja, ik was geen zielige allochtoon. Ik was geen zwak meisje. Ik was niet ‘dankbaar’. En ik was al helemaal geen crimineel. Nope, ik stond mijn mannetje, en ik sta nog steeds. Maar vandaag ligt de meestercancel’ er op de grond. Dat het maar heel hard mag regenen.

PS

De ‘99 gesprekken’ is nog steeds te koop bij Bol – als er 30 exemplaren verkocht zijn, is het veel. Ik las net wat stukjes terug toen ik dit fragment zocht en kan alleen maar zeggen: het is echt leuk.