Nou ja, ze appte. We hadden elkaar natuurlijk gesproken op de Libelle Zomerweek waar ik haar mocht interviewen (superleuk) en daar had ze al gevraagd of ik wilde meewerken aan haar podcast. Die zou ze dit najaar opnemen. Maar natuurlijk! Want eigenlijk was Daphne Deckers meer dan twintig jaar geleden al mijn voorbeeld: een vrouw die stukjes schreef. En over wie iedereen een mening had. Het is best een ding hoor, om te blijven staan terwijl iedereen een mening over je heeft. Ze deed haar eigen ding, trouwde een superknappe man, kreeg jaloersmakend knappe kinderen en bleef schrijven, acteren, presenteren. En ff: ja ik geef áltijd af op blonde wijven met blauwe ogen, de standaard mal van columnisten die in alle vrouwenbladen dezelfde zinnen opschrijven. En nee, daar hoort Daphne dus niet bij. Gewoon niet, omdat ze, ondanks alles, normaal is.
Kortom, een podcast die superleuk was om te maken. Dank je wel Daphne!
